Carnival of Souls

Ég horfði á myndina Carnival of Souls fyrir nokkru síðan en hún er B-mynd frá 1962. Myndin fjallar um konu sem keyrir fram af brú í á ásamt tveimur vinkonum sínum og þær tvær deyja en hún lifir af og skrýtnir hlutir fara að gerast. Hún flytur í afskekktan bæ og fær vinnu sem organisti í lítilli kirkju. Síðan er hún alltaf að sjá einhver spúkí kall út um allt með hvítt andlit og svart í kringum augun. Myndin er ekkert brútal og nákvæmlega ekkert ofbeldi né blóð í henni. Myndin snýst öll um andrúmsloftið og stemmninguna. Tónlist spilar stórt hlutverk í myndinni en hún er öll spiluð á orgel og getur verið ansi ógnvekjandi. Konan er með sífellda köllun til þess að fara í eitthvað yfirgefið tívolí sem stendur fyrir utan bæinn. Myndin endar þannig að hún fer í þetta tívolí (karnival) og þar eru hellingur af zombie-um sem eru eins og kallinn sem hún er alltaf að sjá. Uppvakningarnir elta hana og ná henni loks og þá er klippt á atriði þar sem verið er að draga bílinn upp úr ánni og þá sjást allar konurnar þrjá látnar inn í bílnum, þar á meðal hún. Þannig hún var í raun dauð allan tímann. Það er líka eitt atriði í myndinni þar sem hún labbar um og reynir að tala við fólk en enginn tekur eftir henni. Þetta er örugglega fyrsta myndin með svona plotti en sú frægasta er auðvitað The Sixth Sense með Bruce Willis. Ef ykkur finnst þetta illa skrifuð færsla þá er það alveg rétt en ég skrifa hana í mikilli fljótfærni þar sem ég gerði video-blogg um hana fyrst en tæknilegir örðuleikar gerðu það að verkum að ég gat ekki sett það inn. Það var sjúklega skemmtilegt og hresst video blogg btw. Allavega. Þetta var ekkert það góð mynd en þó áhugaverð. Sem betur fer náði ég samt að setja eitt annað video inn fyrir alla til að njóta.

Bónus:

Af hverju fá grínleikarar aldrei Óskarinn?

Á tiltölulega nýlegri færslu sinni fjallar Birta um myndirnar sem við höfum verið að horfa á eftir skóla á þessari önn. Ég er ekki frá því að minn listi mundi vera nákvæmlega eins en það sem vakti helst athygli mína var lýsing hennar á rússnesku myndinni Komdu og sjáðu.

... í hlutanum þar sem þorpið er gjöreyðilagt og öllum gjörsamlega slátrað þá sat ég bara frosin í sætinu, hálfóglatt og langaði eiginlega ekki til að sjá meira. Samt vildi ég sjá meira. Þetta var skrítið. Er þetta ekki draumur kvikmyndagerðarmannsins, að vekja upp svona rosalega sterkar tilfinningar hjá áhorfanda?

Ein af mörgum senum sem eru óþægilegar áhorfs í Come and See.

Ég er viss um að Birta hafi ekki verið sú eina sem varð hálfóglatt yfir þessari mynd enda er hún algjör hryllingur og er almennt talin ná að lýsa hryllingnum sem stríð getur verið mjög vel. Myndin er líka talin vera einstaklega góð. Því til stuðnings má benda á að hún er með 8.1 í einkunn á imdb og 93% á Rotten Tomatoes. Það mætti spyrja hvernig hægt er að telja mynd góða sem lætur áhorfandanum líða illa. Ætti myndin ekki að teljast hræðileg í samræmi við hversu hræðilega hún lætur áhorfandanum líða? Nei, málið er að þetta var markmið leikstjórans. Í myndum eins og Saving Private Ryan, sem er talin lýsa seinni heimsstyrjöldinni nokkuð vel, er samt langt frá því gefin rétt mynd hvernig stríð eru í raun og veru. Maður fylgist með Tom Hanks, andlit sem allir kannast við, að blammera nasista með geðveikt spennandi og hröðum klippingum og maður heldur með honum og hvetur hann áfram. Í Come and See heldur maður ekki með neinum, manni langar bara að þetta endi sem fyrst því þetta er svo hræðilegt. Það er nákvæmlega það sem leikstjórinn vildi gera. Hann gekk meira segja svo langt að hætta að búa til kvikmyndir því honum fannst hann hafa náð að gera allt sem hann vildi gera á sviði kvikmyndagerðar eftir að hann gerði Come and See.

Ég tek Come and See til greina þar sem við erum öll nýbúin að sjá hana og ég held að flestir hafi verið á sama máli um að myndin var ansi truflandi. Ég hef nefnilega stundum velt fyrir mér að ef markmið leikstjórans næst við gerð einhverjar myndar er hún þá fullkomin? Og enn fremur, ættu allar myndir að vera metnar eftir því hversu vel þau ná þeim áhrifum sem þær leggja upp með? Svo ég einfaldi, markmið Elem Klimov var að gera mynd sem sýnir hvað stríð er ógeðslegt og Come and See sýnir óumdeilanlega hvað stríð er ógeðslegt, er hún þá sjálfkrafa góð mynd?

Það er augljóst að markmið Tom Shadyac þegar hann gerði Liar Liar var allt annað en markmið Lasse Hallström þegar hann gerði Chocolat. Ég býst við að markmiðið með Liar Liar var að fá fólk til þess að hlæja og markmið Chocolat var að fá fólk til þess að væla yfir því hversu væmin hún er. Ætti þá að bera þessar myndir saman eftir því hversu vel þau ná markmiðunum sínum?

Allavega, punkturinn sem ég er að reyna að koma með er að grínmyndir og sérstaklega grínleikarar finnst mér vera vanmetnir hjá kvikmyndaspekúlöntum. Mér finnst hlutverk grínleikarans vera miklu erfiðara en dramaleikarans. Dramaleikarinn þarf 'bara' að vera sem raunsæastur í því hlutverki sem hann leikur í svo fólk taki hann trúanlega, á meðan grínleikarinn þarf að fá fólk til þess að hlæja sem mér finnst mun erfiðara (og jafnvel göfugra) verkefni. Tökum Tom Hanks sem dæmi þar sem ég er búinn að nefna hann einu sinni áður í þessari færslu. Hversu fáránlegt væri ef hann hefði leikið hlutverk Jim Carrey í Dumb & Dumber? Ég gæti miklu betur ímyndað mér Jim Carrey í hlutverki hans í Saving Private Ryan. Ég hef einmitt séð grínmynd með Tom Hanks sem heitir The Money Pit og hún sökkaði babar. Einu grínmyndirnar sem eru hampaðar sem meistaraverk eru a.m.k. hálfrar aldar gamlar eins og Some Like It Hot (sem var valin besta grínmynd allra tíma einhvern tímann). Some Like It Hot er vissulega fín mynd en segjum að hún hefði verið framleidd árið 2008 en væri að öðru leyti alveg eins nema kannski í lit og staðfærð í nútímann, þá held ég að hún mundi ekki vekja mikla athygli. Það er kannski ósanngjarnt að segja svona, en samt. Bara eitthvað sem ég hef stundum pælt í.

Snilld. Epík. Meistaraverk.

Bónus: Ég sá tvær myndir í röð á RÚV einhvern tímann fyrir stuttu. Þær voru Bratz: The Movie og The Last Samurai. Þær voru báðar svo gjörsamlega út í hött en munurinn var að Bratz myndin var mjög meðvituð um það á meðan The Last Samurai var það ekki. Þar af leiðandi fannst mér Bratz vera miklu betri og skemmtilegri, Tom Cruise í einhverju samúræjasloppi bara gengur ekki.

Myndir af Topp 10 listum kvikmyndagerðarkrakkana (Jei!)

Smá athugasemd í byrjun, en þessi færsla er skrifuð á alveg þriggja mánaða tímabili (þó aðallega í desember) þannig að kannski er sumt sem er fullyrt í henni ekki alveg rétt en ég nenni ekki að vera breyta einhverjum litlum smáatriðum. Njótið.

Klassískt vandamál sem allir kvikmyndaáhugamenn standa einhvern tímann fram í fyrir við er: “Hvaða mynd á ég að horfa á næst?”. Ég einmitt glímdi við þetta lúxusvandamál um daginn og ákvað að tékka á topp 10 listunum hjá okkur krökkunum í kvikmyndagerð til þess að fá hugmyndir um hvaða mynd ég ætti að horfa á. Síðan fór ég að stúdera listana aðeins betur og ýmislegt skemmtilegt kom í ljós, ég læt nokkrar tölfræðilegar staðreyndir fylgja þar sem ég hef svo gaman að slíku.

Það eru 23 nemendur í áfanganum en aðeins 11 nemendur hafa skilað frá sér lista af uppáhalds kvikmyndum í einhverju formi. 97 kvikmyndir eru nefndar (hér tel ég kennarann líka með) og 13 af þeim eru á fleiri en einum lista. Þær kvikmyndir sem eru á tveimur listum eru 10 en þær eru Dead Man, American Beauty, The Royal Tenenbaums, Mallrats, Oldboy, The Rocky Horror Picture Show, The Lord of the Rings þríleikurinn, Forrest Gump, Suspiria og Sin City. Síðan mætti líka nefna Lion King, en hún er á listanum hans Árna og í upphafi færslu Gísla um myndina segir hann að hún sé ein af hans uppáhalds myndum, en Gísli er því miður ekki enn búinn að gera topp 10 lista (furðulegt miðað við hvað hann er duglegur að blogga). Þrjár myndir eru á þremur listum, en þær eru Love Actually, Pulp Fiction (jee!) og Fight Club. Sú síðastnefndna er í fyrsta sæti á tveimur listum og í öðru sæti á einum svo að það mætti kannski kalla hana uppáhalds mynd kvikmyndargerðaráfangans, en það er þó fullmikið að fullyrða slíkt þar sem, eins og áður segir, aðeins 11 nemendur búnir að gera lista og sumir af þeim eru í engri sérstakri röð eða ókláraðir. Hver veit t.d. hvort Pulp Fiction sé á toppnum á listanum hennar Írisar sem mundi þá skjóta henni yfir Fight Club, en við höfum bara fengið að vita um 6.-10. uppáhalds myndir hennar. Aðeins einn nemandi var með lista af myndum sem voru eingöngu á þeim lista, en það var Jóhanna, sem gæti þýtt að hún sé með lélegasta smekkinn af okkur eða þann sérstæðasta.

Þegar ég var að skoða þessa lista taldi ég 31 mynd sem ég var búinn að sjá. Ég var búinn að sjá hlutfallslega flestar af listum Ragnars (4/5) og Helgu (8/10). Enginn listi samanstóð bara af myndum sem ég hafði ekki séð (þó að ég viðurkenni að hafa horft einu tvær myndirnar sem ég hafði séð á listanum hans Sigga Palla í skólanum). Þar sem myndirnar sem voru nefndar eru tæplega hundrað og ég hef séð tæplega þriðjung þeirra, gefur auga leið að það er heilmikið af góðum myndum sem ég á eftir að sjá og samnemendur mínir eru alveg eins marktækir kvikmyndagagnrýnendur og hver annar þannig að ég ákvað að horfa á að minnsta kosti eina mynd sem ég hafði ekki séð af hverjum lista í jólafríinu. Í þessari færslu ætla ég að skrifa aðeins um þessar myndir og spyrja mig hvort þær stóðu væntingar og þar sem meira er, hvort þær eigi mögulega séns á að komast á topp 10 listann minn! Hljómar nógu galið til að virka (hljómar reyndar ekkert galið) og ég hef líka gaman að skrifa færslur með fyrirfram settum takmörkunum.


Anna, Íris og Árni: Love Actually

Þessi mynd er í sama klassa og Pulp Fiction og Fight Club skv. tölfræðinni, en finnst mér hún jafn góð og þær? Nei. Ekki það að hún sé léleg. Hún í rauninni uppfyllti allar eftirvæntingar sem ég hafði til hennar. Þetta er þessi klassíska rómantíska gamanmynd með Hugh Grant, það er alveg orðið sér genre út af fyrir sig, og hann er alveg jafn bresklega vandræðalegur og hann er alltaf. Hann er þó ekki í aðalhlutverki, en myndin fjallar um nokkra aðskildar persónur sem síðan tengjast allar saman í lokasenunni. Það var viðeigandi að horfa á hana á Þorláksmessu enda gerist hún fimm vikurnar fyrir jól og er klímaxið sjálft á aðfangadag. Þetta er fínasta feel-good mynd og ástin sigrar allt í lokin og maður getur ekki annað en hrifst af síðasta tónlistar montage atriðinu.
Topp 10 kandídat: Nei. Kæmist ekki einu sinni á topp 100 (sorrí krakkar). Samt fín mynd.
















Helga og Birta: The Royal Tenenbaums

Ég hafði séð hluta af þessari mynd einu sinni en nennti ekki að klára hana. Mér fannst myndin einhvern veginn reyna of mikið að vera öðruvísi að ég gat ekki tekið henni trúverðugri. Það var samt um það leyti sem hún kom út og hefur mikið set runnið til sjávar síðan þannig ég gaf henni annan séns. Ég sé alls ekki eftir því. Myndin er vissulega mjög “öðruvísi” en það er mjög vel leyst af hendi og þetta er fyrst og fremst svona karakter-mynd. Hellingur af áhugaverðum og ólíkum persónum eru settar undir sama þak og síðan er bara séð hvað gerist. Þar af leiðandi stendur þessi mynd og fellur dálítið með leikurunum en sem betur fer er valdur maður í hverjum stað og finnst mér Gwyneth Paltrow og Gene Hackman vera skemmtilegust. Paltrow leikur þunglynt leikskáld og flytur alla línurnar sínar alveg deadpan án blæbrigða á meðan Hackman leikur algjöran plebba sem heldur að hann sé snillingur. Virkilega góð mynd um fjölskyldu sem er við það að hrynja, svört kómedía eins og þær gerast bestar. Með því að hafa horft á þessa mynd hef ég séð 9 af 10 myndunum á listanum hennar Helgu og aðeins Virgin Suicides er eftir. Kannski maður tékki á henni á næstunni til að fullkomna listann…
Topp 10 kandídat: Neeeeii, mundi ekki alveg segja það. Samt virkilega góð mynd.


Héðinn og Siggi Palli: Dead Man

Þessi mynd fjallar um endurskoðandann William Blake sem drepur mann í sjálfsvörn og er eftirlýstur sem morðingi, síðan er hann eltur af hausveiðurum á meðan hann reikar um stefnulaust ásamt indjánanum Nobody. Ég hafði miklar væntingar áður en ég sá þessa mynd, hún var á listanum hjá tveimur mikilsvirtum mönnum, Héðni Finnssyni og sjálfum kennaranum Sigga Palla. Þar að auki finnst mér hin Jim Jarmusch myndin á listanum hans Héðins, Ghost Dog, vera virkilega góð, og Johnny Depp í aðalhlutverki er líka oft góður vísir á góða mynd. Því miður, þá fannst mér hún ekki standast þær væntingar sem ég hafði fyrir henni og í rauninni fannst mér hún bara ekkert góð. Ég höndla alveg myndir þar sem ekkert gerist, ég sá Eraserhead fyrir nokkrum dögum og fannst hún mjög góð (ekki það að þetta séu eitthvað svipaðar myndir), ef efniviðurinn í myndinni mundi vera áhugaverður þá hefði hún alveg getað verið góðir, en ég er ekki á þeirri skoðun. Persónurnar fannst mér lítt spennandi, sérstaklega fannst mér fannst indjáninn vera léleg tilraun til þess að búa til skrýtna persónu sem maður á að steinfalla fyrir. Tónlistin sem samanstendur öll af angurværum blús-skotnum gítar-riffum spiluðum af Neil Young fannst mér ekkert sérstök, en hún spilar mjög stórt hlutverk í myndinni.
Mér fannst myndin byrja mjög vel, þegar Blake fer á staðinn þar sem hann hélt að hann ætti að fara að vinna á og síðan þegar hann hittir konuna sem stuttu síðar deyr í fanginu hans, eftir það tók myndin mjög óvænta og langdregna stefnu þar sem Blake og Nobody reika endalaust um lendurnar og samtölin þeirra eru frekar skrýtin (lesist: leiðinleg) og það eina sem lífgar upp á ferð þeirra, og kallið mig Hollywood-heilaþveginn, er þegar Blake drepur einhvern. Það er ekki hægt að kvarta yfir leiknum í myndinni, sem var allur til fyrirmyndar. Ég er svo sem ekki mikill vestra-maður, hef séð örfáa þannig að ég kannski skil ekki hvernig Jarmusch er að snúa út úr gömlum vestrahefðum, síðan er ég ekki heldur fróður um ljóðskáldið William Blake (satt að segja hélt ég að hann væri bara uppskáldaður í myndinni þangað til ég fór að lesa mér aðeins til um hana) þannig að allar tilvísanir í hann hittu ekki í mark. Myndinni hefur verið lýst sem póst-módernískum vestra, sem mér finnst alveg vera viðeigandi þar sem allt sem er skellt undir það óskilgreinanlega hugtak finnst mér óskiljanlegt og leiðinlegt.
Topp 10 kandídat: Nei. Og kids, ekki láta mig horfa á hana aftur á föstudaginn!

Sicko er samt ekki á listanum hans Jóa.

Jóhanna: Sicko

Fólk getur fundist það sem það vill um Michael Moore en ég held að fáir geta ekki verið sammála um að hann er góður kvikmyndargerðarmaður. Áður en ég sá þessa hafði ég séð Bowling for Columbine og Fahrenheit 9/11 og fundist báðar myndirnar góðar en stundum fannst mér hann ganga of langt til þess að láta myndefnið snúast sér í hag. Ég t.d. sá myndina Fahrenhype 9/11 á ókeypis sýningu í Háskólabíó og var hún afar áhugaverð (en þó miklu verri en Fahrenheit 9/11, enda miklu lélegri kvikmyndagerðarmenn á bakvið myndavélina). Viðtalið hans við Charlton Heston í Bowling for Columbine og þegar hann hugsar upphátt fyrir Bush þegar hann frétti af hryðjuverkaárásunum á WTC fannst mér Moore ganga of langt. Þessi mynd, Sicko, fannst mér þó vera laus við allar slíka hagræðingar og finnst mér hún eiginlega sú besta af þeim fjórum myndum sem ég hef séð eftir Moore (sú sem ég hef ekki nefnt er The Big One). Í staðinn fyrir að vera í einhverju attack-mode gegn einhverjum forstjórum og stjórnmálamönnum þá einbeitir hann sér frekar að almúgamanninum og finnst mér sú aðferð virka mun betur, a.m.k. fyrir þetta umfjöllunarefni. Moore nær að búa til margar litlar sögur úr myndefninu sínu (ólíkt t.d. Cats of Mirikatani þar sem öll myndin var saga eins manns) og síðan flétta þær allar saman í endann. Þessi mynd stendur manni þó ekki mjög nærri hjarta þar sem hún fjallar bara um heilbrigðiskerfið í Bandaríkjunum og hversu gallað það er. Þrátt fyrir það fékk hún mig til þess að hugsa um hvað það er fáránlegt og ætli það hafi ekki verið markmiðið hans með þessari mynd.
Topp 10 kandídat: Spá í að slaka. Mér finnst einhvern veginn frekar skrýtið að hafa heimildarmynd í topp 10 listanum, þær lúta öðrum lögmálum en kvikmyndir finnst mér. Dálítið eins og að hafa stuttmynd á topp 10 listanum, það er bara allt annað dæmi. En allavega.


Haraldur: Gattaca

Þessi mynd er dálítið hvíti hrafninn á listanum hans Pryppa þar sem hann kemur manni ekki fyrir sjónir sem mikill sci-fi maður. Þess vegna langaði mig mjög mikið til þess að sjá þessa mynd. Söguþráður myndarinnar finnst mér vera mjög frumlegur og fær mann vissulega til að hugsa. Myndin gerist á hálfgerðri útópíu þar sem örlög allra manna eru ráðin við fæðingu með einhvers konar genagreiningu og aðalpersónan hefur ekki genin til þess að verða lánsamur í lífinu… eða hvað? Myndin flæðir einstaklega vel og aldrei vonar maður hún að hún fari ekki að verða búin. Myndin nær að vera mjög raunsæ þó að allt umhverfið sé mjög framandi. Maður tekur voða lítið eftir öðrum hlutum í myndinni eins og frammistöðu leikaranna enda er aðaláherslan lögð á söguna. Útlitið í myndinni er reyndar allt mjög flott og ég hefði alveg getað trúað því að myndin hafi verið gerð 2009 en ekki 1997.
Topp 10 kandídat: Kannski ekki alveg, en algjörlega á topp 10 vísindaskáldsögumynda sem ég hef séð.


Tryggvi: Die Hard

Ég ákvað að horfa á Die Hard af þeim myndum sem ég hafði ekki séð á listanum hans Tryggva þar sem hún gerist á jólunum og þar að auki skrifaði ég um hana í fyrstu færslunni minni, þannig að ég er nokkurn veginn að slá flugur í einu höggi með að horfa á hana. Ég hafði séð einhver atriði úr Die Hard fyrir þannig að ég vissi alveg að hverju ég var að ganga að. Ég varð alls ekki fyrir vonbrigðum. Þessi mynd gefur manni allt sem maður býst við af alvöru spennumynd, hellingur af drápum, sprengingum og einn rosalegan harðnagla, sjálfan John McClane. Ég var spenntur allan tímann þó ég vissi vel að McClane kallinn mundi alveg komast út úr öllum óförunum á lífi, enda eru til alveg þrjár framhaldsmyndir á eftir þessari. Algjör klassík.
Topp 10 kandídat: Nei, samt awesome.


Ragnar: Braveheart

Þessa mynd hefur maður nú heyrt mikið um og mikið vitnað í hana en aldrei hef ég látið verða af því að horfa á hana, aðallega vegna þess að ég hafði engan sérstakan áhuga á því. Braveheart var þó eina myndin á listanum hans Ragga sem ég var ekki búinn að sjá þannig að ég neyddist til að horfa á hana og ég verð að segja að mér fannst hún skelfileg. Ég nokkurn veit ekki hvar ég á að byrja, myndatakan og öll tæknileg atriði eru mjög flott en þar með eru öll jákvæðu atriðin upptalin við myndina að mínu mati. Myndin er víst reyndar rosalega sögulega ónákvæm, en mér finnst skipta nákvæmlega 0% máli enda er verið að gera kvikmynd ekki fræðslumyndband. Ef þetta væri hins vegar heimildarþáttur með meistara Simon Schama mundi krefjast þess að hann væri sögulega nákvæmur.
Ég náði engri tengingu við aðalpersónuna og sérstaklega fannst mér ástarsamband hans við draumakonu sína í byrjun myndarinnar ósannfærandi og væmið (og ekki væmið á góðan hátt eins og Titanic). Tónlistin er mikið svona þjóðleg skosk tónlist sem virkar líka ótrúlega væmin og kjánaleg. Síðan er myndin bara fyrst og fremst leiðinleg og ég var bara að bíða eftir því að hún mundi ljúka síðasta klukkutímann. Þó gef ég myndinni það að línan “They can take our lives, but they’ll never take… OUR FREEDOM!!!” fær alveg 10 á epík-skalanum.
Topp 10 kandídat: Vægast sagt, nei.

Bónus: Björn Ívar er víst búinn að gera lista núna. Beila bara á honum.

Ofurhetjumynda-extravaganza, annar hluti

Þá er komið að seinni hlutanum...uhh... ég meina ÖÐRUM hlutanum af ofurhetjumynda-extravaganza færslunni minni. Ég ætlaði fyrst að bomba seinni hlutanum stuttu á eftir þeim fyrri en síðan dróst það eitthvað á langinn og BAMM það eru komnar þrjár nýjar ofurhetjumyndir sem ég á eftir að sjá (The Spirit, Punisher: War Zone og... wait for it... WATCHMEN!!!). Þannig að ég ákvað að splitta frekar þessari ofurhetju í þrjá hluta og taka 2008-2009 fyrir í síðustu færslunni í þessum epíska þríleik. Síðan spilar auðvitað inn í að maður vill nú fá sem flest stig fyrir orðin sem maður skrifar, ætla ekkert að leyna því. Ég veit að Maggi er (því miður) hættur að gefa Maggastig en ég ætla að halda því áfram í samræmi við fyrstu færsluna. Jæja, við höldum bara áfram þaðan sem ég skildi ykkur eftir síðast og fyrsta myndin sem ég fjalla um í þessari færslu er................

Batman Begins (2005, DC)
Hér er komin fyrsta virkilega góða ofurhetjumyndin síðan tæknibrellur byrjuðu að geta gert hvað sem handritshöfundum duttu í hug, ekki það að þessi mynd reiði sig rosalega mikið á tæknibrellur. Ég horfði á Batman myndirnar eftir Tim Burton og Joel Schumacer í jólafríinu og það verður að segjast að í þeim myndum þá var Batman ekki þessi myrki riddari sem hann á að vera. Í Burton myndunum var hann nokkuð góður en frekar mikill pussi og í Schumacer myndunum var hann eins og skrípó karakter. Svo ekki sé talað um Batman þættina frá sjöunda áratugnum sem var nokkurs konar spæjaraþáttur með tveimur gæjum í asnalegum búningum í aðalhlutverki. Í Batman Begins er Batman nákvæmlega eins og hann á að vera, myrkur og dularfullur. Í staðinn fyrir að romsa áfram um myndina bendi ég á færslu Ingós síðan í fyrra en hún tjáir nokkurn veginn allt það sem mér finnst um myndina og gott betur.

Bullshit faktor: 1/10
Töffarastig: 10/10 FOKKING BATMAN
Tryggðarstig: 9/10
Maggastig: (x-7)(x+4)
Einkunn: 9/10

Fantastic Four (2005, Marvel)
Fantastic Four er fyrst og fremst bara hress og skemmtileg mynd. Ekki er mikið fókuserað á sálar angist aðalpersónanna og frekar er lagt upp úr húmor og gamansemi. Fantastic Four eru líka dálítið þannig, ég hef reyndar bara lesið eina stutta myndasögu um Fantastic Four og hún var mjög tilfinningaþrungin og svo umdeild að Marvel reyndi að hindra útgáfu hennar, en það er önnur saga. Þessir karakterar eru skondnir og svo “týpískir” eitthvað, einn gæji sem getur teygt geðveikt mikið úr sér, einn gæji sem getur kveikt í sér og flogið, stelpa sem er ósýnileg sem kallast einmitt “Invisible Girl” og svo er það líklega áhugaverðasti karakterinn “The Thing” sem er úr steini. Skemmtilegast er samband The Thing og Human Torch sem eru algjörir odd couple og býður upp á skemmtileg atvik. Leiðinlegast er samband Mr. Fantastic og Invisible Girl, segir sig kannski sjálft. Ég var hræddur um hvernig einn allra allra svalasti óþokki í heimi, Dr. Doom, mundi koma út. Julian McMahon er engan veginn nógu svalur og illur til þess að púlla Dr. Doom almennilega, en ég get ekki ímyndað mér neinn sem gæti það þó. Mörg atriði í myndinni, sérstaklega atriðin þar sem fereykið er að vinna að einhverju saman, eru eitthvað svo kjánaleg að manni finnst eins og þau ættu að vera í Hanna-Barbera teiknimynd. Fantastic Four olli mér þó ekki vonbrigðum þar sem hún var nákvæmlega eins og ég bjóst við, ágætis snakk sem skilur lítið eftir sig. Ekkert að því.

Bullshit faktor: 4/10
Töffarastig: 3/10 Þau skrifast öll á Dr. Victor von Doom. Ekki vegna þess að Julian McMahon hafi verið svo góður Doom, heldur því DOOM er svo geðveikt svalur karakter.
Tryggðarstig: 6/10
Maggastig: googolplex
Einkunn: 5/10

X-Men: The Last Stand (2006, Marvel)
Bryan Singer leikstýrði fyrstu tveimur X-Men myndunum og fékk mikið hrós fyrir, en þegar kom að leikstýra þriðju myndinni um stökkbreytingana góðu þá ákvað hann frekar að leikstýra um mynd um aðra miklu þekktari ofurhetju, nefnilega Superman Returns. Þá var fenginn Brett Ratner til þess að leikstýra myndinni, en hann er þekktastur fyrir Rush Hour trílógíuna. Þessi mynd er almennt talin standa hinum að baki, en mér finnst hún betri. Áhugaverðast er konseptið sem myndin snýst um, búið er að finna upp á efni sem breytir stökkbreytingum í venjulegt fólk. Sögurnar um X-Men snúast mikið um það að stökkbreytingar eigi að hafa sömu réttindi og annað fólk og komið fram við það sem jafningja, en þegar þeim býðst að verða venjulegt fólk eiga þeir að taka því? Bardagaatriðin er mjög góð, skemmtilegir nýjir karakterar kynntir sögunnar og ekki er hikað við að láta sumar aðalpersónur deyja, en það er alltaf gaman. Kelsey Grammer er mjög skemmtilegur sem séntilmennið og ófreskjan Beast og ég vissi ekki að hann léki í myndinni fyrr en ég sá credit listann, enda í gríðarlegu miklu make-uppi. Virkilega góð spennumynd með skemmtilegum pælingum og rosalegu final showdown atriði.

Bullshit faktor: 6/10
Töffarastig: 7/10 Skrifast flest á Kelsey Grammer sem Beast
Tryggðarstig: Pass
Maggastig: (54-36)/0
Einkunn: 8/10

Superman Returns (2006, DC)
Myndin sem Bryan Singer leikstýrði í staðinn fyrir X-Men: The Last Stand. Ég hef ekki séð upprunalegu Superman seríuna en þessi mynd er eiginlegt framhald fyrstu tveggja þeirra. Mér hefur aldrei fundist Superman vera það áhugaverður karakter, hann er eitthvað svo gallalaus. Clark Kent er líka enginn Bruce Wayne eða Tony Stark. Eins og Óskar Jóhannesson talaði um þegar hann til okkar, þá þarf alltaf að vera einhver “konfliktur” svo að saga sé þess virði að segja hana. Í þessari mynd er fókuserað á samband Clark Kent og Lois Lane, en Lane er gift einhverjum öðrum gæja eftir að Clark Kent hvarf sporlaust í 5 ár (og Superman líka á nákvæmlega sama tíma!). Það er nokkuð vel unnið úr efninu og myndin er alls ekki jafn action-packed og maður bjóst við, það eru í raun engin bardagaatriði. Vondi kallinn er nefnilega snillingurinn Lex Luthor sem berst með hugvitinu frekar en kröftum. Kevin Spacey er virkilega flottur sem Luthor og maður bíður í rauninni bara eftir næsta Luthor atriði á meðan ástarþríhyrningurinn er í gangi hjá Kent og félögum. Reyndar er ástarsagan alveg fín. Superman er leikinn af kappa sem heitir Brandon Routh sem var algjörlega óþekktur áður en hann fékk hlutverkið þannig að Daredevil-syndrómið er víðs fjarri þar sem maður trúir því frekar að hann sé Superman, en ekki bara leikari í Superman búningi. Myndin er frekar góð, ekki týpísk ofurhetjumynd þó, meiri ástardrama en gengur og gerist í þannig myndum, en Superman hefur alltaf snúist mikið um samband Lois og Clarke, enda eini raunverulega áhugaverði vinkillinn á Superman.

Bullshit faktor: 1/10
Töffarastig: 5/10 Öll á Spacey
Tryggðarstig: 8/10
Maggastig: 123456789
Einkunn: 7/10

Ghost Rider (2007, Marvel)
Ég vildi virkilega að þessi mynd yrði góð því á blaði virkar hún eins og algjört stórslys. Ghost Rider/Johnny Blaze er sem sagt ofurhetja sem seldi sál sína djöflinum, keyrir um á mótorhjóli og hefur hauskúpu í staðinn fyrir höfuð, nefndi ég að hann stendur alltaf ljósum logum og líka mótorhjólið hans? Til að toppa þetta allt saman þá leikur Nicolas Cage aðalhlutverkið. Ekki það að Cage er einhver skelfilegur leikari, en hann að leika ofurhetju er ekki mjög sannfærandi, sérstaklega þar sem hann er orðinn meira en miðaldra núna. Ég vildi virkilega að þessi mynd mundi koma mér á óvart og væri algjör snilld, óslípaður demantur sem gagnrýnendur einfaldlega föttuðu ekki. En, því miður, þá sökkar hún feitan babar. Nick Cage er ekki nógu góður sem Johnny Blaze og Ghost Rider sjálfur er ekki að gera sig á hvíta tjaldinu, sérstaklega er hauskúpan mjög augljóslega tölvugerð. Plottið snýst um skratta og púka sem ætla að taka yfir heiminum en Ghost Rider bjargar síðan öllu fyrir horn. Það eina góða við myndina er hlutir sem snúast að fortíð Johnny Blaze og dramað í kringum samband Nick Cage og Evu Mendes, en það er eini hluti myndarinnar sem snýst ekki um yfirnáttúrulega hluti. Lexían sem kvikmyndagerðarmenn eiga að draga af Ghost Rider er að sumar ofurhetjur eiga bara á heima í myndasögunum, Ghost Rider er bara of svalur fyrir silverscreenið.

Bullshit faktor: 10/10 Já já já já!
Töffarastig: 9/10 Kommon! Mótorhjól! Satan! Eldur! Hauskúpur! Fokking Nicolas Cage!
Tryggðarstig: Pass
Maggastig: e
Einkunn: 3/10

Spider-Man 3 (2007, Marvel)
Þessi mynd var ekki talin halda standardnum sem var á tveimur fyrri Spider-Man myndunum, en fyrir mitt leiti fannst mér hún vera stórgóð. Hún er mjög kjánaleg og stundum aðeins stærri en hún getur höndlað. Í þessari er mynd er Peter Parker orðinn mjög hrokafullur og handviss um eigið ágæti því allir elska Spider-Man svo mikið. Úff, ég pældi í að segja eitthvað meira frá plottinu en það er svo flókið eitthvað að ég meika það ekki. En í þessari mynd eru yfirnáttúrulegir hlutir kannaðir og það hefur kannski truflað fólk. Myndin fylgir þó söguþræði sem var upprunalega í myndasögunum þannig að fólk getur ekki kvartað yfir því hvað myndin sé með fjarstæðukennt plott því þannig eru myndasögurnar sem myndirnar eru gerðar eftir. Tæknibrellurnar eru virkilega flottar, þó ég þurfi varla að taka það fram. Það skemmtilegasta við þessa mynd var þó Peter Parker og ég ætla að henda inn einni youtube klippu af mjög furðulegu atriði, nokkurs konar töffara-dans atriði sem sprettur upp úr engu og hefur örugglega komið fólki í opna skjöldu þar sem þetta er nú bara Spider-Man mynd, ég og Héddi Finns erum þó sammála um að þetta sé meistaraleg snilld. Misskilin mynd og jafnvel sú besta í Spider-Man seríunni.



Bullshit faktor: 9/10 Mjög hár bullshit faktor hefur líklega átt hlut sinn í að myndinni var ekki sérstaklega vel tekið.
Töffarastig: 7/10 Peter Parker er nefnilega töff í þessari mynd, annað en í hinum tveimur.
Tryggðarstig: Pass. En söguþráðurinn er samt byggður á sögu úr upprunalegu myndasögunum.
Maggastig: F(x)=23/8x^3, f(x)=?
Einkunn: 8/10

Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer (2007, Marvel)
Fantastic Four var hress og skemmtileg á köflum og reynt er að halda áfram á sömu braut í þessari. Söguþráðurinn ber þó myndina ofurliði, sérstaklega allt tengt Silver Surfer karakternum. Þó má skemmta sér yfir skemmtilega kjánalegum línum eins og þegar Human Torch neyðist til í að kveikja í sér þegar hann var klæddur í fín jakkaföt og segir “Oh man, this is Dolce!”. Gaman að þessu. Silver Surfer er geimvera sem á að eyða jörðinni en hættir síðan við og verður góður og yada yada yada. Hæfilega mikið af væmnum atriðum um ást og vináttu. Hasar atriðin eru fín. Dr. Doom mætir aftur. Ég veit ekki hvað ég á að segja meira um þessa mynd því hún var nokkurn veginn alveg eins og ég ímyndaði mér. Enda var það líklega markmið framleiðandanna. Fínasta skemmtun svo sem.

Bullshit faktor: 7/10 Silfurbrimbrettakappinn fær þessi.
Töffarastig: 2/10 Ekki einu sinni Doom nær að krækja sér í fleiri en tvö.
Tryggðarstig: Pass.
Maggastig: googol^0,000000000000000000000000002346374
Einkunn: 4/10

Bónus:
Zebraman (2004)
Þessi mynd er dálítið á skjön við hinar þar sem hún er ekki byggð á neinum karakter frá myndasögurisunum tveimur, Marvel og DC. Ekki nóg með það þá er hún japönsk en allar hinar bandarískar. Hún er líka örlítið úr takti við þessa færslu þar sem hún kom út árið 2004 en þessi færsla fjallar um ofurhetjumyndir frá 2005 til 2007. Þrátt fyrir það ætla ég að fjalla um hana enda nýbúin að sjá hana og hélt þar að auki hressan fyrirlestur um leikstjóra hennar Takashi Miike ásamt Poppé glens, Suðu-Héðni og Magga uni. Siggi Palli mældi síðan með henni þegar hann gaf fyrri færslunni einkunn. Þessi mynd fjallar sem sagt um kennara sem lifir hálf sorglegu lífi en elskar gamla ofurhetjuþætti um Zebraman sem voru cancellaðir eftir aðeins 14 þætti. Þegar hann fer út úr húsi í heimagerða Zebraman búningnum sínum þá fær hann, sér til mikillar furðu, ofurkrafta. Síðan fer söguþráðurinn mjög sérstakar leiðir sem tengjast krúttlegum geimverum og dularfullum spádómum. Mér fannst myndin mjög skemmtileg í byrjun og Zebraman er alveg dásamlega glötuð ofurhetja. Eftir því sem leið á myndina missti maður þráðinn smátt og smátt og endirinn var algjör vitleysa. Plottið er þó mjög frumlegt og fær Miike prik fyrir það, einnig er cinematografían góð en þó er myndin aðeins of löng fannst mér. Þessi mynd var þó frábrugðin öðrum ofurhetjumyndum sem ég hef séð og því var alveg þess virði að sjá hana.

Bullshit faktor: 6/10
Töffarastig: 2/10
Tryggðarstig: Pass. Samt ekki beint 'pass' því Zebraman er ekki byggð á myndasögum.
Maggastig: i^2
Einkunn: 6/10