Ég ákvað að fara í kvikmyndagerð vegna hásterkra lofa frá vinum mínum sem voru í henni í fyrra og líka þar sem ég hef mikinn áhuga á kvikmyndum. Áfanganum mætti kannski skipta í fjóra hluta. Kennslutímarnir, kvikmyndaáhorf, verklegi hlutinn og bloggið.
Kennslutímarnir
Oftast voru þeir bara nokkuð skemmtilegir og afslappaðir. Allar þessar reglur og trikk sem maður lærði um fá mann til þess að horfa á kvikmyndir í aðeins öðru ljósi og það er vel hægt að horfa á leiðinlega mynd ef maður skemmtir sér við það að pæla í öllum tæknilegu hlutunum. Ég er sammála einhverjum í áfanganum að það hefði ekki sakað að hafa eitt skyndipróf einhvern tímann á vorönn svo maður vissi hvað maður væri að fara út í í prófinu. Skemmtileg viðbót við kennslutímanna var heimsókn leikstjóra. Þá fékk maður að heyra hvernig bransinn virkaði og hafði ég mest gaman að Valdísi þar sem hún fór kannski breiðast um völl af þeim sem komu. Ég hefði t.d. viljað sjá Friðrik Þór tala meira almennt um kvikmyndir og það sem hann hefur gert enda gífurleg reynsla sem hann býr yfir.
Bíótímarnir
Eins og flestir hafa sagt er 14:40 á föstudögum kannski ekki besti tíminn til að vera með þessa tíma. Mér persónulega fannst það alveg fínt þó ég sé kannski ekki rétti maðurinn til að dæma um það enda þurfti ég ekki að mæta í skólann fyrr en kl. 12:40 á föstudögum og þ.a.l. mjög ferskur þegar myndin var sýnd. Ég held ég mundi meira að segja velja föstudaganna til að sýna mynd, þá er aldrei neitt próf daginn eftir eða neitt og því ættu allir að geta einbeitt sér að myndinni, en ég veit ekki. Myndirnar sem voru sýndar voru æði misjafnar. Jóhanna talaði um að hún hafi haldið að myndir eins og Shawshank Redemption og the Godfather yrðu sýndar, en mér finnst frekar að myndir sem maður hefði annars ekki horft á væri skemmtilegra að sýna. Oftast var ég tiltölulega sáttur með þær myndir sem voru sýndar og sumar voru alveg stórgóðar, svo sem Cats of Mirikatani, Man Bites Dog og hin alræmda Come and See. Come and See var þó mynd sem maður kunni bara að meta eftir á og hún stendur alveg upp úr þegar ég hugsa um þær myndir sem við horfðum á, frekar djarft múv hjá Spalla verð ég að segja að sýna svona langa og leiðinlega (hún var mögnuð en samt leiðinleg) mynd, en það skilaði sér allavega hjá einhverjum í áfanganum. Síðasta myndin sem horft var á var The Thing sem var nokkuð góð. Ég hefði alveg viljað sjá fleiri myndir úr svipaðri átt, eins og t.d. Invasion of the Body Snatchers eða kannski Barbarella eða eitthvað, það allavega bar lítið á hressum og furðulegum sub-genres í myndavalinu og hefði mátt sýna eina eða tvær þannig myndir. Það var t.d. engin Sci-fi mynd sýnd.
Verklegi hlutinn
Þetta er skemmtilegasti og mikilvægasti hlutinn. Leiðinlegt hvað ég og mínir hópar voru slappir í honum. Ég hefði t.d. mjög mikið vilja gera heimildarmynd og fá einkunn fyrir örmynd. Ég veit ekki hvað ég get sagt meira um þennan hluta en bara að láta hópana fá myndavélina þegar þeir eiga að fá hana af fyrra bragði. Síðan er pælingin hans Magga (eða einhvers annars) um að láta kennarann hjálpa til við kvikmyndagerðina alveg fín.
Bloggið
Þetta er skemmtilegur hluti af áfanganum og sá hluti sem ég hef kannski lagt mestan metnað í. Ég náði þó ekki að gera allt sem ég ætlaði mér á blogginu og í byrjun árs. Ég ætlaði t.d. að horfa á allar Body Snatchers myndirnar (þær eru fimm, þessi fyrsta og síðan fjögur remake) og skrifa eina bombu færslu um hvernig myndin breytist eftir tímanum sem hún gerð á o. s. frv.. Ég ætlaði mér líka að sjá allar þær myndir sem ég skrifaði um í fyrstu færslunni, en náði því ekki. Ég efast þó ekki um að ég nái því í sumar, ég er t.d. með Seven Samurai á tölvunni og aðrar myndir eru bara handan við hornið. Ég ætlaði líka að hafa video blog en það misheppnaðist eitthvað. Þrátt fyrir þetta náði ég flestum 10 stiga færslum áfgangans og er ég mjög sáttur með það. Það var líka gaman að lesa færslur hjá öðrum og ræða um þær næst þegar maður hitti viðkomandi og skapaði bloggið nokkuð hressilegt andrúmsloft hjá hópnum (bíótímarnir reyndar líka, kostir og gallar myndanna voru títt ræddir). Ég reyndi að hafa blogg sem væri sem skemmtilegast aflestrar og því sleppti ég eins og ég gat að skrifa um endursögn sögu myndarinnar, en mér fannst alltof margir bloggarar missa sig í henni og því finnst mér að Siggi ætti frekar að gefa færslunum einkunn eftir innihaldi þeirra frekar en orðafjölda. Ég veit líka að ég skrifaði færslu um sjónvarpsþætti en mér fannst heldur tæpt þegar hver færslan á fætur annarri um anime og grínþáttakaraktera fór að fljóta inn, kannski pæling að segja krökkunum á næsta ári að blogga bara um kvikmyndir og hluti tengda þeim. Ég veit ekki með þessar skyldufærslur, að gefa mínus finnst mér dálítið harkalegt og kannski skemmtilegri pæling að gefa plúsa fyrir þá sem gera skyldufærslunnar (eins og mér sýndist vera gert við frönsku kvikmyndahátíðarfærslunnar).
Þegar allt kemur til alls var þessi áfangi líklega sá skemmtilegasti í MR (ásamt stærðfræði) og mikið sem ég lærði sem mun annað hvort ekkert nýtast mér eða talsvert nýtast mér í komandi framtíð. Takk fyrir mig!
Bónus: Bynysjan.
fimmtudagur, 30. apríl 2009
miðvikudagur, 15. apríl 2009
Lokamynd: Op. nr. I
Þar sem Sigurður er búinn að gefa einkunn er komin tími til þess að fjalla um lokamyndina í kvikmyndagerðaráfanganum og með því færist ég nær 100 stigunum fyrir önnina. Eins og þegar ég fjallaði um örmyndina ætla ég bæði að tala um sögu myndarinnar og vinnuna sem lá á bakvið hana.
Þegar hóparnir voru settir saman þá ætluðum bara ég, Héðinn og Haraldur að vera saman í hóp. Ég ítrekaði það við Harald að það væri best að vera bara þrír, minnugur um vesenið með gerð örmyndarinnar. Helga og Bjölverinn voru ekki mætt í tímanum sem hóparnir voru ákveðnir þannig að Siggi Palli spurði þá “Björn Ívar er ekki í neinum hóp, geta ekki einhverjir tekið hann?”. Haraldur sagði auðvitað “jájá, við getum það!”. Síðan spurði Siggi “Helga er ekki heldur í neinum hóp, hver vill fá hana?” og auðvitað tók Haraldur frumkvæðið “Við getum alveg tekið hana sko!”. Þar með var kominn sami babarahópur sem drjólaðist aldrei til þess að gera örmyndina fyrr en á síðustu stundu, þetta leit ekki vel út. Reyndar er þessi fimm manna hópur einstaklega hugmyndaríkur og óhræddur við að prufa eitthvað skemmtilegt, það eru bara allir svo miklir skúnkar og enginn sem drífur hina áfram.
Við fengum myndavélina á miðvikudegi en byrjuðum ekki að taka upp fyrr en daginn eftir. Ég hafði brotið hugann um hvað myndin gæti fjallað um og í hvernig stíl hún ætti að vera, en var frekar tómur satt að segja. Héðinn og Haraldur komu með hugmynd að splatter mynd sem átti að heita “Á tæpasta vaði” (nema hvað!) og hún átti að vera algjörlega bein merking síns eigin titils. Myndin átti að fjalla um fjóra stráka sem fara í einhvers konar útileigu við vað og síðan fara tæpir hlutir að gerast. Haraldur lýsti fyrir mér með mikilli nákvæmni nokkrum atriðum og voru ýmsir metnaðarfullir hlutir á pallborðunum eins og skuggamyndaatriði, blóðslettur og epískt lokaatriði sem mundi gerast í á. Mér leist einstaklega vel á þetta allt saman enda splatter líklega með þeim skemmtilegri myndum sem hægt er að gera. Helga átti að leika morðingjann og fengum við ansi óhugnalega hana-grímu að láni frá Rúnari Má, bekkjarfélaga okkar. Ef það var ekki nógu týpískt að nota ekkert fyrsta daginn með myndavélina þá lögðum við af stað daginn eftir upp í Öskjuhlíð eftir skóla og þegar við vorum komin á staðinn áttuðum við okkur á að við vorum ekki með gerviblóð, ekki með tjald (sem átti að spila nokkuð stórt hlutverk í myndinni) og verst af öllu þá vorum við ekki með spólur í myndavélina! Ég hafði gleymt þeim heima hjá mér svo við þurftum að snúa til baka. Heima hjá mér tókum við þó upp fyrsta atriði myndarinnar og náðum í hálffulla BBQ flösku. Glöggir taka eftir því að í einu sjónarhorni í byrjunaratriðinu er Haraldur klæddur mokkajakka en úr öðru sjónarhorni er Haraldur hvergi sjáanlegur og það er ég sem er í mokkajakkanum. Þetta átti sem sagt að vera gegnumgangandi þema í myndinni að hafa mjög augljósa svokallaða “continuity errors”. Það var þó hætt við þessa pælingu frekar snemma í upptökum. Þetta gaf líka Haraldi tækifæri til þess að vera í myndinni en hann þurfti að fara á skylmingaæfingu (nema hvað!).
Við fórum síðan upp í Öskjuhlíð og tókum upp fyrri helming myndarinnar. Svo ég úrskýri ofbirtu atriðin tvö þá vorum við hreinlega ekki búin að fatta að hægt væri að fiffast í irisinu á myndavélinni, og við lögðum ekki í það að taka atriðin upp aftur þar sem þau gerðust í einhverja kílómetra fjarlægð frá hvor öðru. Við vorum enn með það hugarfar að við vorum að taka upp splatter mynd en ekki listræna og torræða svarthvíta mynd eins og hún endaði á að vera. Við vorum ekki með tjald og við vorum ekki við vað þannig að við vorum strax byrjuð að fjarlægast upprunalegu hugmyndina þó. Í staðinn fyrir að strákarnir væru í útileigu virðast þeir bara vera eitthvað að chilla út í skóg, skiptir kannski ekki öllu. Ég held að það var hugmynd Héðins að snarbreyta allt í einu almennt frekar hressu og gauralegu andrúmslofti myndarinnar þegar (persónan) Björn Ívar þurfti að fara að pissa. Splatter myndin var dálítið hugarfóstur Haraldar og hann var hvergi nálægur til þess að passa upp á hugmyndina sína. Mér fannst þetta fáránlega fyndið þar sem áhorfendur mundu alls ekki búast við rosalegum andlits nærmyndum, svipuðum og í Idi I smotri, sem er líklega mesti áhrifavaldur myndarinnar. Fyrsta takan af því þegar Helga gengur upp að Birni og drepur hann þá gerði hún bara nákvæmlega það, gengur upp að honum og drepur hann. Það atriði var frekar langdregið þar sem Helga átti í vandræðum með að labba á hrjúfu yfirborði skógarins enda ekki hægt að líta niður fyrir sig með þessa grímu. Þá stungum við upp að því að eftir nokkur skref mundi hún skyndilega snúa sér við og horfa beint í myndavélina með hröðu zoomi. Við ætluðum aldrei að reyna fela hver morðinginn var enda má sjá tenginguna við fyrsta atriði myndarinnar þegar Helga kreppir hnefann, en það átti að vera einkenni morðingjans og alltaf þegar áhorfandinn sæi það mundi hann vita að eitthvað slæmt væri að fara að gerast.
Þetta var hluti af annarri pælingu sem fór, svipað og með “continuity errors” pælinguna, ekki mjög langt. Ég var einna helst spenntastur fyrir því að gera mjög sjálfsmeðvitaða mynd, svona mynd þar sem allir karakterar vita að þeir eru í stuttmynd. Ég vildi jafnvel að einhverjir karakterar mundu tala beint við áhorfendur um hvað væri að fara að gerast. Einu leifarnar af þessum pælingum sem lifðu af inn í lokaafurðina er þegar það heyrist “action!” í upphafsatriði myndarinnar (það var sem sagt ekki óviljandi!) og þegar Héðinn gefur kamerunni þumalinn upp í atriðinu þar sem strákarnir keyra í burtu.
Við þurftum að finna upp á frumlegri aðferð til þess að sýna drápið á Birni án þess að láta það sjást (enda ekki með fjármuni til þess að láta morð í mynd lúkka vel) og pælingin sem við komum með gekk ekki alveg þar sem BBQ-sósan var ekki alveg nógu raunsætt blóð og það var of lítið af henni. En jæja. Síðan sögðum við það gott og ætluðum að halda áfram næsta dag og þá mundi Haraldur koma aftur og sýnd viðbrögð míns og Héðins við drápinu á Birni og fleira skemmtilegt. Þegar á tökum stóð í Öskjuhlíðinni var mikið tekið upp af efni sem var fyrir utan meginsögu myndarinnar og ekkert endilega tekið upp til þess að vera notað í lokaútgáfu myndarinnar, heldur meira svona til gamans. Þessar upptökur áttu þó eftir að vera mikið notaðar þegar allt kom til alls, sérstaklega þá skotið þar sem Helga gægist á bakvið tré með hana-grímuna á sér, en það var upprunalega bara eitthvað flipp með myndavélina.
Næsta dag gerðum við samt ekki neitt, heldur tókum upp örmyndina. Við höfðum talað við hópinn sem átti að fá myndavélina á eftir okkur að við mættum vera með myndavélina um helgina og því var ákveðið að við ætluðum að klára myndina á sunnudeginum enda var enginn upptekinn þá og því kjörið að gera þetta almennilega. Þegar sunnudagurinn gekk í garð hringdi samt enginn í neinn (ég hringdi reyndar í Héðinn og hann svaraði ekki) og ekkert gerðist. Þegar við komum í skólann á mánudaginn þurftum við að skila myndavélinni en þá vorum við samt bara búin að taka upp helminginn af myndinni! Þá ætluðum við að fá að importa því efni sem við vorum komin með og klippa það og þegar Breki og co. væru búin að nota myndavélina mundum við fá hana aftur og taka upp restina af myndinni. Ég og Héðinn fórum á Amtmannsstíg til þess að importa en… við lentum í ótrúlega miklu basli og veseni sem fól í sér að okkur vantaði firewire snúru. Við reyndum fáránlega margar og langsóttar leiðir til þess að tengja myndavélina og flakkarann en allt kom fyrir ekki og þetta bara virkaði engan veginn! Seinna kom í ljós að téð snúra var heima hjá mér. Ég og Suðu-Hyðjan ákváðum þó að snúa þessum leiðinlega atburð í eitthvað jákvætt. Þetta plan var hvort sem er gjörsamlega vonlaust og langbest að drífa bara af að gera myndina.
Ég stakk upp á að við mundum taka upp nokkur atriði af sjálfum okkur sem við sjálfir þar sem við tölum við áhorfendur um það sem væri að gerast í myndinni og síðan útskýra af hverju hún kláraðist ekki. Eins konar útgáfa af sjálfsmeðvitundar pælingunni sem ég var svo hrifinn af. Héðinn stakk þá upp á því að við færum upp Hljómskálagarð og kláruðum sögu myndarinnar. Þar væru tré og við tveir vorum einmitt einu eftirlifandi persónur myndarinnar (fyrir utan morðingjann). Við fórum út í Bónus og keyptum risastóra krukku af extra chunky salsa sósu sem þjónaði sem einstaklega gróteskt blóð. Þegar við vorum að ganga að Hljómskálagarði duttum við á þá hugmynd að fara frekar í gamla kirkjugarðinn sem er þar nálægt, þar væru engir á ferli og garðurinn er þar að auki mjög myndrænn og mikið af stórum trjám og drungalegum legsteinum.
Við tókum upp helling af efni í kirkjugarðinum af hinu og þessu, margt af því var síðan ekki notað í myndinni en þó sumt. Við hugsuðum það sem tekið upp var í kirkjugarðinum sem annan hluta í myndinni sem tengdist ekki fyrri hlutanum alveg beint, en samt þó. Minnin úr fyrri hlutanum má sjá í seinni hlutanum eins og furðulega tréið í Öskjuhlíðinni er ritað á lófa í seinni hlutanum. Blóð sem lekur út úr trjám má sjá í báðum hlutunum. Við fengum síðan góðvin okkar sem býr nálægt kirkjugarðinum til þess að birtast í cameo hlutverki í myndinni, Guðmund Egil Árnason, en hann lék einmitt aðalhlutverkið í myndinni Syndir feðranna sem var lokamynd hjá einum hópi í fyrra. Það er von okkar að hann muni birtast í fleiri lokamyndum í kvikmyndagerðaráfanganum í MR. Við vildum fyrst að hann mundi taka af sér hana-grímuna, en þar sem við vorum ekki með hana þá létum við það nægja að láta hann segja “Haninn, er ég” og var það líklega betra en hitt. Hann þurfti þó talsverða leikstjórn frá mér og Héðni, sem var mjög gaman. Í einu atriði í fyrri hluta myndarinnar þegar haninn birtist kemur einn rammi af Guðmundi Agli skyndilega, maður tekur varla eftir því í fyrsta skiptið en það ætti að vera hægt að skynja það ef maður fylgist vel með.
Merking myndarinnar vil ég ekki gefa frá mér en hún er vissulega til staðar og það er undir hverjum og einum að finna sína eigin merkingu. Ég er ekki að segja hvert einasta skot þjóni einhverjum dýpri tilgangi en það var alltaf ákveðið plan í gangi og við sáum alltaf strax þegar eitthvað skot passaði ekki inn í stemmninguna í myndinni. Það var að mestu Héðinn sem klippti myndina, þó að við klipptum hana stundum í sameiningu á Amtmannsstíg eftir skóla. Þegar ég sá fyrri hluta myndarinnar fullklipptan af Héðni var ég ótrúlega hissa með hvað hann náði að gera flotta hluti með myndefninu og þetta heppnaðist miklu betur en ég þorði að vona. Seinni hlutinn var meiri klipptur í sameiningu og gekk samstarfið einstaklega vel fyrir sig og flestir á sama máli um hvernig ætti að tækla klippinguna. Þegar myndina var fullklippt var lagt í hljóðvinnsluna sem var næstum því jafnmikið verk og myndvinnslan enda spilar hljóðið talsvert stórt hlutverk í myndinni. Héðinn samdi tónlistina, undir listamannsnafninu Bbar, og var hún mjög óhlustendavæn og óþægileg sem var einmitt markmiðið með henni. Hann var að mestu í skipstjórastólnum þegar við unnum hljóðið og lítið hægt að setja út á ákvarðanir hans í þeim efnum.
Við ákváðum að hætta við “Á tæpasta vaði” titilinn á myndinni enda vorum við á því að myndin væri orðin það góð að svona djók titill mundi ekki hæfa henni. Því var hið mjög svo opna heiti “Op. Nr. I” gefið myndinni, eða Ópus númer eitt. Sem er í rauninni ekki titill heldur bara lýsing á því sem myndin er og það er von mín að þetta verði fyrsti ópusinn í röð margra.
Þegar myndin var frumsýnd var sólarljósið einstaklega leiðinlegt og lýsti upp 1/3 af myndtjaldinu og þegar myndin var hálfnuð kom skært ljós á mitt tjaldið sem var í laginu eins og upphrópunarmerki og þetta skemmdi mjög mikið stemmninguna. Einnig fannst okkur hljóðið ekki nógu hátt stillt því að það á að vera mjög óþægilegt en á svona lágum styrk var það of áhlustanlegt. Vonandi munu nemendur og kennarinn njóta myndarinnar betur þegar við fáum mynddiskinn og getum þá horft á myndina heima hjá okkur. Ég var allavega virkilega ánægður með útkomuna og er stoltur af myndinni.
Bónus: Bara smá forvitni, hvernig fannst þér myndin vera undir áhrifum frá David Lynch, Siggi? Idi i smotri homage-ið var alveg meðvitað en við pældum ekki í Lynch-áhrifum við gerð myndarinnar nema Björn Ívar hafi smeygt einhverjum "easter eggs" í myndina sem ég hef ekki tekið eftir, enda annálaður Lynch aðdáandi.
Þegar hóparnir voru settir saman þá ætluðum bara ég, Héðinn og Haraldur að vera saman í hóp. Ég ítrekaði það við Harald að það væri best að vera bara þrír, minnugur um vesenið með gerð örmyndarinnar. Helga og Bjölverinn voru ekki mætt í tímanum sem hóparnir voru ákveðnir þannig að Siggi Palli spurði þá “Björn Ívar er ekki í neinum hóp, geta ekki einhverjir tekið hann?”. Haraldur sagði auðvitað “jájá, við getum það!”. Síðan spurði Siggi “Helga er ekki heldur í neinum hóp, hver vill fá hana?” og auðvitað tók Haraldur frumkvæðið “Við getum alveg tekið hana sko!”. Þar með var kominn sami babarahópur sem drjólaðist aldrei til þess að gera örmyndina fyrr en á síðustu stundu, þetta leit ekki vel út. Reyndar er þessi fimm manna hópur einstaklega hugmyndaríkur og óhræddur við að prufa eitthvað skemmtilegt, það eru bara allir svo miklir skúnkar og enginn sem drífur hina áfram.
Við fengum myndavélina á miðvikudegi en byrjuðum ekki að taka upp fyrr en daginn eftir. Ég hafði brotið hugann um hvað myndin gæti fjallað um og í hvernig stíl hún ætti að vera, en var frekar tómur satt að segja. Héðinn og Haraldur komu með hugmynd að splatter mynd sem átti að heita “Á tæpasta vaði” (nema hvað!) og hún átti að vera algjörlega bein merking síns eigin titils. Myndin átti að fjalla um fjóra stráka sem fara í einhvers konar útileigu við vað og síðan fara tæpir hlutir að gerast. Haraldur lýsti fyrir mér með mikilli nákvæmni nokkrum atriðum og voru ýmsir metnaðarfullir hlutir á pallborðunum eins og skuggamyndaatriði, blóðslettur og epískt lokaatriði sem mundi gerast í á. Mér leist einstaklega vel á þetta allt saman enda splatter líklega með þeim skemmtilegri myndum sem hægt er að gera. Helga átti að leika morðingjann og fengum við ansi óhugnalega hana-grímu að láni frá Rúnari Má, bekkjarfélaga okkar. Ef það var ekki nógu týpískt að nota ekkert fyrsta daginn með myndavélina þá lögðum við af stað daginn eftir upp í Öskjuhlíð eftir skóla og þegar við vorum komin á staðinn áttuðum við okkur á að við vorum ekki með gerviblóð, ekki með tjald (sem átti að spila nokkuð stórt hlutverk í myndinni) og verst af öllu þá vorum við ekki með spólur í myndavélina! Ég hafði gleymt þeim heima hjá mér svo við þurftum að snúa til baka. Heima hjá mér tókum við þó upp fyrsta atriði myndarinnar og náðum í hálffulla BBQ flösku. Glöggir taka eftir því að í einu sjónarhorni í byrjunaratriðinu er Haraldur klæddur mokkajakka en úr öðru sjónarhorni er Haraldur hvergi sjáanlegur og það er ég sem er í mokkajakkanum. Þetta átti sem sagt að vera gegnumgangandi þema í myndinni að hafa mjög augljósa svokallaða “continuity errors”. Það var þó hætt við þessa pælingu frekar snemma í upptökum. Þetta gaf líka Haraldi tækifæri til þess að vera í myndinni en hann þurfti að fara á skylmingaæfingu (nema hvað!).
Við fórum síðan upp í Öskjuhlíð og tókum upp fyrri helming myndarinnar. Svo ég úrskýri ofbirtu atriðin tvö þá vorum við hreinlega ekki búin að fatta að hægt væri að fiffast í irisinu á myndavélinni, og við lögðum ekki í það að taka atriðin upp aftur þar sem þau gerðust í einhverja kílómetra fjarlægð frá hvor öðru. Við vorum enn með það hugarfar að við vorum að taka upp splatter mynd en ekki listræna og torræða svarthvíta mynd eins og hún endaði á að vera. Við vorum ekki með tjald og við vorum ekki við vað þannig að við vorum strax byrjuð að fjarlægast upprunalegu hugmyndina þó. Í staðinn fyrir að strákarnir væru í útileigu virðast þeir bara vera eitthvað að chilla út í skóg, skiptir kannski ekki öllu. Ég held að það var hugmynd Héðins að snarbreyta allt í einu almennt frekar hressu og gauralegu andrúmslofti myndarinnar þegar (persónan) Björn Ívar þurfti að fara að pissa. Splatter myndin var dálítið hugarfóstur Haraldar og hann var hvergi nálægur til þess að passa upp á hugmyndina sína. Mér fannst þetta fáránlega fyndið þar sem áhorfendur mundu alls ekki búast við rosalegum andlits nærmyndum, svipuðum og í Idi I smotri, sem er líklega mesti áhrifavaldur myndarinnar. Fyrsta takan af því þegar Helga gengur upp að Birni og drepur hann þá gerði hún bara nákvæmlega það, gengur upp að honum og drepur hann. Það atriði var frekar langdregið þar sem Helga átti í vandræðum með að labba á hrjúfu yfirborði skógarins enda ekki hægt að líta niður fyrir sig með þessa grímu. Þá stungum við upp að því að eftir nokkur skref mundi hún skyndilega snúa sér við og horfa beint í myndavélina með hröðu zoomi. Við ætluðum aldrei að reyna fela hver morðinginn var enda má sjá tenginguna við fyrsta atriði myndarinnar þegar Helga kreppir hnefann, en það átti að vera einkenni morðingjans og alltaf þegar áhorfandinn sæi það mundi hann vita að eitthvað slæmt væri að fara að gerast.
Þetta var hluti af annarri pælingu sem fór, svipað og með “continuity errors” pælinguna, ekki mjög langt. Ég var einna helst spenntastur fyrir því að gera mjög sjálfsmeðvitaða mynd, svona mynd þar sem allir karakterar vita að þeir eru í stuttmynd. Ég vildi jafnvel að einhverjir karakterar mundu tala beint við áhorfendur um hvað væri að fara að gerast. Einu leifarnar af þessum pælingum sem lifðu af inn í lokaafurðina er þegar það heyrist “action!” í upphafsatriði myndarinnar (það var sem sagt ekki óviljandi!) og þegar Héðinn gefur kamerunni þumalinn upp í atriðinu þar sem strákarnir keyra í burtu.
Við þurftum að finna upp á frumlegri aðferð til þess að sýna drápið á Birni án þess að láta það sjást (enda ekki með fjármuni til þess að láta morð í mynd lúkka vel) og pælingin sem við komum með gekk ekki alveg þar sem BBQ-sósan var ekki alveg nógu raunsætt blóð og það var of lítið af henni. En jæja. Síðan sögðum við það gott og ætluðum að halda áfram næsta dag og þá mundi Haraldur koma aftur og sýnd viðbrögð míns og Héðins við drápinu á Birni og fleira skemmtilegt. Þegar á tökum stóð í Öskjuhlíðinni var mikið tekið upp af efni sem var fyrir utan meginsögu myndarinnar og ekkert endilega tekið upp til þess að vera notað í lokaútgáfu myndarinnar, heldur meira svona til gamans. Þessar upptökur áttu þó eftir að vera mikið notaðar þegar allt kom til alls, sérstaklega þá skotið þar sem Helga gægist á bakvið tré með hana-grímuna á sér, en það var upprunalega bara eitthvað flipp með myndavélina.
Næsta dag gerðum við samt ekki neitt, heldur tókum upp örmyndina. Við höfðum talað við hópinn sem átti að fá myndavélina á eftir okkur að við mættum vera með myndavélina um helgina og því var ákveðið að við ætluðum að klára myndina á sunnudeginum enda var enginn upptekinn þá og því kjörið að gera þetta almennilega. Þegar sunnudagurinn gekk í garð hringdi samt enginn í neinn (ég hringdi reyndar í Héðinn og hann svaraði ekki) og ekkert gerðist. Þegar við komum í skólann á mánudaginn þurftum við að skila myndavélinni en þá vorum við samt bara búin að taka upp helminginn af myndinni! Þá ætluðum við að fá að importa því efni sem við vorum komin með og klippa það og þegar Breki og co. væru búin að nota myndavélina mundum við fá hana aftur og taka upp restina af myndinni. Ég og Héðinn fórum á Amtmannsstíg til þess að importa en… við lentum í ótrúlega miklu basli og veseni sem fól í sér að okkur vantaði firewire snúru. Við reyndum fáránlega margar og langsóttar leiðir til þess að tengja myndavélina og flakkarann en allt kom fyrir ekki og þetta bara virkaði engan veginn! Seinna kom í ljós að téð snúra var heima hjá mér. Ég og Suðu-Hyðjan ákváðum þó að snúa þessum leiðinlega atburð í eitthvað jákvætt. Þetta plan var hvort sem er gjörsamlega vonlaust og langbest að drífa bara af að gera myndina.
Ég stakk upp á að við mundum taka upp nokkur atriði af sjálfum okkur sem við sjálfir þar sem við tölum við áhorfendur um það sem væri að gerast í myndinni og síðan útskýra af hverju hún kláraðist ekki. Eins konar útgáfa af sjálfsmeðvitundar pælingunni sem ég var svo hrifinn af. Héðinn stakk þá upp á því að við færum upp Hljómskálagarð og kláruðum sögu myndarinnar. Þar væru tré og við tveir vorum einmitt einu eftirlifandi persónur myndarinnar (fyrir utan morðingjann). Við fórum út í Bónus og keyptum risastóra krukku af extra chunky salsa sósu sem þjónaði sem einstaklega gróteskt blóð. Þegar við vorum að ganga að Hljómskálagarði duttum við á þá hugmynd að fara frekar í gamla kirkjugarðinn sem er þar nálægt, þar væru engir á ferli og garðurinn er þar að auki mjög myndrænn og mikið af stórum trjám og drungalegum legsteinum.
Við tókum upp helling af efni í kirkjugarðinum af hinu og þessu, margt af því var síðan ekki notað í myndinni en þó sumt. Við hugsuðum það sem tekið upp var í kirkjugarðinum sem annan hluta í myndinni sem tengdist ekki fyrri hlutanum alveg beint, en samt þó. Minnin úr fyrri hlutanum má sjá í seinni hlutanum eins og furðulega tréið í Öskjuhlíðinni er ritað á lófa í seinni hlutanum. Blóð sem lekur út úr trjám má sjá í báðum hlutunum. Við fengum síðan góðvin okkar sem býr nálægt kirkjugarðinum til þess að birtast í cameo hlutverki í myndinni, Guðmund Egil Árnason, en hann lék einmitt aðalhlutverkið í myndinni Syndir feðranna sem var lokamynd hjá einum hópi í fyrra. Það er von okkar að hann muni birtast í fleiri lokamyndum í kvikmyndagerðaráfanganum í MR. Við vildum fyrst að hann mundi taka af sér hana-grímuna, en þar sem við vorum ekki með hana þá létum við það nægja að láta hann segja “Haninn, er ég” og var það líklega betra en hitt. Hann þurfti þó talsverða leikstjórn frá mér og Héðni, sem var mjög gaman. Í einu atriði í fyrri hluta myndarinnar þegar haninn birtist kemur einn rammi af Guðmundi Agli skyndilega, maður tekur varla eftir því í fyrsta skiptið en það ætti að vera hægt að skynja það ef maður fylgist vel með.
Merking myndarinnar vil ég ekki gefa frá mér en hún er vissulega til staðar og það er undir hverjum og einum að finna sína eigin merkingu. Ég er ekki að segja hvert einasta skot þjóni einhverjum dýpri tilgangi en það var alltaf ákveðið plan í gangi og við sáum alltaf strax þegar eitthvað skot passaði ekki inn í stemmninguna í myndinni. Það var að mestu Héðinn sem klippti myndina, þó að við klipptum hana stundum í sameiningu á Amtmannsstíg eftir skóla. Þegar ég sá fyrri hluta myndarinnar fullklipptan af Héðni var ég ótrúlega hissa með hvað hann náði að gera flotta hluti með myndefninu og þetta heppnaðist miklu betur en ég þorði að vona. Seinni hlutinn var meiri klipptur í sameiningu og gekk samstarfið einstaklega vel fyrir sig og flestir á sama máli um hvernig ætti að tækla klippinguna. Þegar myndina var fullklippt var lagt í hljóðvinnsluna sem var næstum því jafnmikið verk og myndvinnslan enda spilar hljóðið talsvert stórt hlutverk í myndinni. Héðinn samdi tónlistina, undir listamannsnafninu Bbar, og var hún mjög óhlustendavæn og óþægileg sem var einmitt markmiðið með henni. Hann var að mestu í skipstjórastólnum þegar við unnum hljóðið og lítið hægt að setja út á ákvarðanir hans í þeim efnum.
Við ákváðum að hætta við “Á tæpasta vaði” titilinn á myndinni enda vorum við á því að myndin væri orðin það góð að svona djók titill mundi ekki hæfa henni. Því var hið mjög svo opna heiti “Op. Nr. I” gefið myndinni, eða Ópus númer eitt. Sem er í rauninni ekki titill heldur bara lýsing á því sem myndin er og það er von mín að þetta verði fyrsti ópusinn í röð margra.
Þegar myndin var frumsýnd var sólarljósið einstaklega leiðinlegt og lýsti upp 1/3 af myndtjaldinu og þegar myndin var hálfnuð kom skært ljós á mitt tjaldið sem var í laginu eins og upphrópunarmerki og þetta skemmdi mjög mikið stemmninguna. Einnig fannst okkur hljóðið ekki nógu hátt stillt því að það á að vera mjög óþægilegt en á svona lágum styrk var það of áhlustanlegt. Vonandi munu nemendur og kennarinn njóta myndarinnar betur þegar við fáum mynddiskinn og getum þá horft á myndina heima hjá okkur. Ég var allavega virkilega ánægður með útkomuna og er stoltur af myndinni.
Bónus: Bara smá forvitni, hvernig fannst þér myndin vera undir áhrifum frá David Lynch, Siggi? Idi i smotri homage-ið var alveg meðvitað en við pældum ekki í Lynch-áhrifum við gerð myndarinnar nema Björn Ívar hafi smeygt einhverjum "easter eggs" í myndina sem ég hef ekki tekið eftir, enda annálaður Lynch aðdáandi.
mánudagur, 6. apríl 2009
Örmynd: Á hverfandi hveli
Hvað gerist þegar fimm manna hópur sem samanstendur bara af fallistum og utanskólaliði eru látin gera verkefni saman? Ekkert. Þannig var það hjá okkur sem áttu að gera örmyndina, sem við loksins drjóluðumst til þess að gera einhvern tímann eftir skóla og það tók síðan ekkert svo langan tíma að taka hana upp. Fyrst var þetta auðvitað þannig að við áttum að gera heimildarmynd, og það var svo langt síðan að júlíanska tímatali hafði ekki einu verið innleitt þá. Við vorum með nokkrar hugmyndir um hvernig sú mynd gæti verið. Ég vildi gera stutta heimildarmynd um “vandræðalega hornið” í MR. Ég er að tala um hornið hjá aftari innganginum að Gamla skóla. Maður sér aldrei fyrir hornið þegar maður gengur út um hurðina og því gerist það ósjaldan að fólk rekst á hvort annað á leiðinni inn eða út úr skólanum. Þetta, held ég, hefði getað orðið mjög fyndin mynd og hafði ég hugsað hana sem samblöndu af heimildarmynd og mockumentary. Ég var búinn að ímynda mér að við gætum fengið að taka smá viðtal við Yngva rektor og Hannes portner um þetta horn og fá þá til þess að taka þátt í gríninu. Síðan hefði verið gaman að sviðsetja einhvern rosalega dramatískan árekstur hjá horninu og nota slow-mo fítusinn og eitthvað. T.d. hefðu Bívarinn og Helga getað leikið par sem kynntust við að rekast á hvort annað hjá horninu og hjálpað hvor öðru að tína upp bækurnar sínar. Þetta hefði verið snilldarmynd og ég er mjög leiður að allt þetta náði engu flugi. Það var líka önnur pæling að gera heimildarmynd um Íslandsmeistarann í Guitar Hero. Síðan voru nokkrar aðrar pælingar í gangi en allt kom fyrir ekki og við gerðum ekki jack shit fyrir jól.
Eftir jól kom Siggi Palli með þessa örmynd/auglýsingu/tónlistarmyndband/hvaðsemer pælingu. Þá hafði Breki bæst í hópinn eftir misserisdvöl utanskóla. Þá vorum við að tala um að gera dramatíska tryggingarfélagsauglýsingu a la VÍS. Búa til eitthvað epískt montage með einhverju rosalegu íslensku lagi undir eins og “Þinn fyrsti koss” eða eitthvað. En, eins og einkenndi starfsemi hópsins frá byrjun, þá var mikið talkað en ekkert walkað. Breki fór síðan yfir í hópinn með bekkjarfélögum sínum og gerði mynd með þeim. Ég man ekki alveg hvernig þetta var en við tókum einhvern veginn aldrei við myndavélinni þegar við áttum að vera með hana, af engri alvöru ástæðu nema bara almennum skúnkshætti. Tíminn leið og við gerðum aldrei þessa mynd. Það kom upp pæling að gera myndina bara á kamerunni minni og klippa hana síðan í “Spallanum”, eins og við kölluðum klippitölvuna síðar. Kameran mín er þó ekki næstum því jafngóð og hin og frekar úrelt (fékk hana í fermingargjöf 2001). Gerðum við myndina á minni myndavél? Svarið er að sjálfsögðu: nei. Við gerðum ekki, eins og áður hefur komið fram, jack shit. Á þessum tíma fékk ég hugmyndina að myndinni eins og hún er í dag. Ég hafði upprunalega hugsað mér að taka hana upp í myrkri göngugötu sem er rétt hjá heimili mínu og síðan í eldhúsinu heima hjá mér. Pælingin var að byggja upp rosalega spennu og láta áhorfandann verða rosalega forvitinn og áhugasaman um það sem væri að fara að gerast en síðan mundi þetta bara enda á algjöru and-klímaxi og vera ekki neitt. Ég vildi fyrst hafa Harald eldandi í staðinn fyrir lærandi þar sem það er fjölbreyttari iðja en að læra. Skotin af honum hefðu þá getað verið aðeins skemmtilegri: Haraldur að skera grænmeti, Haraldur að steikja, Haraldur að kveikja á eldavélinni etc. etc., en eins og myndin er þá eru skotin af Haraldi nokkurn veginn bara: Haraldur að reikna, Haraldur að reikna, Haraldur að reikna. Ég hafði líka hugsað mér að taka fyrstu persónu skotin hans Héðins að nóttu til, enda nóttin drungalegri en dagurinn. Það kom líka önnur hugmynd að örmynd frá Héðni Finns en ekkert varð úr henni nema titillinn “Á hverfandi hveli” sem hélst á örmyndinni og líka stemmningin sem átti að vera í þeirri mynd yfirfærðist dálítið á lokamyndina. Myndin átti sem sagt að vera þannig að Héðinn væri að reykja (mínútu langt skot) síðan mundi koma víðari skot og þá sést að hann situr á stól ofan á hvali. Síðan kastar hann sígarettunni í hvalinn og við það vaknar hvalurinn og lætur sig hverfa niður í sjóinn og Héðinn drukknar. Myndin hefði samt frekar átt að heita “Á hverfandi hvali”, en allavega, storyboard var gert fyrir þessa mynd og allt en nei… ekkert varð úr því.
Aftur að langri fæðingu myndarinnar. Þegar við höfðum ekki gert neitt þegar við áttum að gera eitthvað og þar sem þetta gildir 20% af námseinkunninni þá vildi maður nú gera eitthvað því það er skelfilegt að fá 0 í einhverju sem gildir svona mikið og er svona skemmtilegt. Þegar við fengum myndavélina til þess að gera lokamyndinni ákváðum við að taka upp örmyndina meðfram henni. Við vorum auðvitað fáránlega lengi að drjóla okkur til þess að taka upp eitthvað og fyrsti tökudagurinn okkar var á daginn eftir að við fengum myndavélina. Við tókum upp efni í fyrri hluta lokamyndarinnar og mun ég skrifa sér færslu fyrir hana svo að sagan af því ævintýri verður að bíða. Næsta dag ætluðum við að halda áfram að taka upp lokamyndina og hittumst eftir skóla á föstudegi. Ég er ekki frá því að við höfum skrópað í kvikmyndafræðibíói eftir skóla, sem er skandall í sjálfu sér. Þegar við hittumst kom í ljós að við vorum öll voða bissí (nema ég samt) og Haraldur var að fara á potpriksæfingu, Héðinn var að fara að vinna, Bívarinn var að fara að skoða íbúðir og Helga var að fara að djamma. Við höfðum engan bíl svo að önnur ferð í Öskjuhlíðina var úr myndinni. Við ákváðum þá að drífa það af að gera þessa örmynd á þeim stutta tíma sem allir voru ekki uppteknir. Því gerist myndin ekki í eldhúsinu hjá mér heldur á Amtmannsstíg, heimili Jóns Erlings. Þess vegna er Haraldur líka að reikna en ekki elda. Við byrjuðum á að taka upp skotin af “skrímslinu”, sem reyndist síðan vera Héddi Finnstone. Ég hafði hugsað mér sú skot eins og lokaatriðið í Evil Dead. Haraldur var á kamerunni í þeim atriðum og leysti hann það verkefni vel af hendi. Það var líka einstaklega gaman að horfa á hann hlaupa um hokinn með myndavélinna og skemmti það restinni af hópnum á meðan á tökum stóð. Það helsta sem var ekki að virka við kvikmyndatökuna hans var að stundum stoppaði hann og leit í kringum sig og annað slíkt, líklega til þess að gefa myndinni meiri realisma, en þegar kom að því að klippa myndinna þá gekk ekki að stoppa því að það hefði skemmt fyrir spennunni sem átti að magnast upp. Skemmtilegasta atvikið við gerð myndarinnar var líklega þegar Helga og Björn Ívar sýndu stórleik þegar þau hlupu frá “skrímslinu”. Björn Ívar sem sagt hljóp beint á einhvern strák sem var að labba heim frá skólanum og var það tiltölulega fyndið.
Skotin af Haraldi að læra voru síðan að mestu tekin upp af mér og við reyndum að hafa þau sem fjölbreyttust og vil ég meina að það hafi tekist bara ágætlega þar sem þetta var nú ekki mjög fjölbreytt iðja sem hann var að stunda í atriðunum. Atriðið sem við tókum upp oftast var lokaatriði myndarinnar enda var það það langmikilvægasta í myndinni, eins konar punchline brandarans. Við prufuðum nokkrar mismundandi útgáfur og að lokum var “blessaðuuur” útgáfan notuð í myndina. Það atriði hefði samt mátt vera betra og ég hafði ímyndað mér það öðruvísi. Aðallega er ég að tala um tímasetninguna á línunni hans Héðins en hún kom örlítið of fljótt… en maður getur ekki unnið allt. Ég gleymdi líka að hækka í hljóðinu í því atriði þegar ég var að klippa myndina.
Já, ég sem sagt klippti myndina. Ég braut hugann oft um það hvaða lag skyldi vera notað. Það þyrfti að vera nokkuð spennuþrungið, frekar hratt og magnast eftir því sem leið á lagið. Ég fann fyrir algjöra tilviljun slíkt lag á safnplötu af elektró-dans tónlist (mér til mikillar furðu) sem ég hlustaði á um þetta leiti. Lagið er remix af Justice laginu “Stress” og var það fullkomið að öllu leyti nema að það var teknó trommutaktur undir fiðludramatíkinni, en ég veit ekki um neitt annað lag sem hefði getað virkað betur í fljótu bragði. Það hefði auðvitað verið lame að nota Jaws theme-ið eða eitthvað annað lag sem hefur verið í bíómynd. Ég var ekki alveg sáttur með tímasetningarnar á því hvernig lagið byrjar í Héðins-skotunum, en þannig fínstillingar koma bara með tímanum held ég. Það var heilmikið basl fyrir mig að klippa þetta enda í fyrsta sinn sem ég vinn eitthvað í Final Cut og því algjör byrjandi. Þegar ég setti lagið fyrst inn heyrði ég ekkert nema “bíp bíp bíp” og það tók alveg klukkutíma af “AAAAAAAAHHHH AF HVERJU VIRKAR ÞETTA EKKI!!!!!!!!” þangað til að ég fattaði ég þurfti að fokking rendera lagið svo það mundi hljóma… hvað sem “render” þýðir.
Þetta gekk þó allt á endanum og nú kann ég allvega öll helstu grundvallaratriðin í Final Cut. Þegar ég var búinn að klippa allt myndefnið og setja inn hljóð og alles þá átti ég samt eftir að setja inn titilspjaldið og credit listann í lokin. Þetta gerði ég síðan í miklum flýti þar sem Tryggvi & co. þurftu að fá “Spallann”. Ég færði því mynda-tímalínuna til hægri til þess að rúma fyrir titilspjaldinu í byrjun myndarinnar sem entist í ca. 5 sekúndur. Það sem ég klikkaði þó á var að ég færði ekki hljóð-tímalínuna líka þannig að þegar ég var búinn að skila frá mér klippitölvunni horfði ég á myndina og hvað haldiði? Hljóð og mynd var algjörlega úr synci, heill 5 sekúndna munur þar á ferð. Þess vegna gátum við ekki sýnt myndina um föstudagsmorguninn. Í klukkutíma hléinu frá því að við vorum búnir í skólanum klukkan 14 og þangað til að tíminn byrjaði klukkan 15 settum við titilspjaldið inn í myndina þannig að hún syncaði og því má segja að lagt var lokahönd á myndina nokkrum mínútum áður en hún var sýnd, nokkuð töff. Frumsýningin var skemmtileg þó var dagsbirtan mjög leiðinleg og skemmdi smá fyrir (þó miklu meira í lokamyndinni, meira um það síðar). Viðtökurnar voru góðar og var það einna helst Gunnar Snær, “Gasyljan”, sem kunni að meta hana hvað mest.
Hugmyndin að myndinni varð fyrst til í kollinum mínum og var það einstaklega skemmtilegt að sjá hugdettuna verða að veruleika. Ég verð þó að taka undir orð Alfred Hitchcock um að þegar handrit að mynd er komið þá er hún fullkomin (þó við gerðum nú ekkert handrit þar sem myndin var það stutt) en síðan þegar hún er tekin upp er hún í mesta lagi svona 60% af því sem maður hafði upprunalega hugsað sér. Engu síðar var þetta mjög skemmtilegt og ég er ánægður með verkið.
Eftir jól kom Siggi Palli með þessa örmynd/auglýsingu/tónlistarmyndband/hvaðsemer pælingu. Þá hafði Breki bæst í hópinn eftir misserisdvöl utanskóla. Þá vorum við að tala um að gera dramatíska tryggingarfélagsauglýsingu a la VÍS. Búa til eitthvað epískt montage með einhverju rosalegu íslensku lagi undir eins og “Þinn fyrsti koss” eða eitthvað. En, eins og einkenndi starfsemi hópsins frá byrjun, þá var mikið talkað en ekkert walkað. Breki fór síðan yfir í hópinn með bekkjarfélögum sínum og gerði mynd með þeim. Ég man ekki alveg hvernig þetta var en við tókum einhvern veginn aldrei við myndavélinni þegar við áttum að vera með hana, af engri alvöru ástæðu nema bara almennum skúnkshætti. Tíminn leið og við gerðum aldrei þessa mynd. Það kom upp pæling að gera myndina bara á kamerunni minni og klippa hana síðan í “Spallanum”, eins og við kölluðum klippitölvuna síðar. Kameran mín er þó ekki næstum því jafngóð og hin og frekar úrelt (fékk hana í fermingargjöf 2001). Gerðum við myndina á minni myndavél? Svarið er að sjálfsögðu: nei. Við gerðum ekki, eins og áður hefur komið fram, jack shit. Á þessum tíma fékk ég hugmyndina að myndinni eins og hún er í dag. Ég hafði upprunalega hugsað mér að taka hana upp í myrkri göngugötu sem er rétt hjá heimili mínu og síðan í eldhúsinu heima hjá mér. Pælingin var að byggja upp rosalega spennu og láta áhorfandann verða rosalega forvitinn og áhugasaman um það sem væri að fara að gerast en síðan mundi þetta bara enda á algjöru and-klímaxi og vera ekki neitt. Ég vildi fyrst hafa Harald eldandi í staðinn fyrir lærandi þar sem það er fjölbreyttari iðja en að læra. Skotin af honum hefðu þá getað verið aðeins skemmtilegri: Haraldur að skera grænmeti, Haraldur að steikja, Haraldur að kveikja á eldavélinni etc. etc., en eins og myndin er þá eru skotin af Haraldi nokkurn veginn bara: Haraldur að reikna, Haraldur að reikna, Haraldur að reikna. Ég hafði líka hugsað mér að taka fyrstu persónu skotin hans Héðins að nóttu til, enda nóttin drungalegri en dagurinn. Það kom líka önnur hugmynd að örmynd frá Héðni Finns en ekkert varð úr henni nema titillinn “Á hverfandi hveli” sem hélst á örmyndinni og líka stemmningin sem átti að vera í þeirri mynd yfirfærðist dálítið á lokamyndina. Myndin átti sem sagt að vera þannig að Héðinn væri að reykja (mínútu langt skot) síðan mundi koma víðari skot og þá sést að hann situr á stól ofan á hvali. Síðan kastar hann sígarettunni í hvalinn og við það vaknar hvalurinn og lætur sig hverfa niður í sjóinn og Héðinn drukknar. Myndin hefði samt frekar átt að heita “Á hverfandi hvali”, en allavega, storyboard var gert fyrir þessa mynd og allt en nei… ekkert varð úr því.
Aftur að langri fæðingu myndarinnar. Þegar við höfðum ekki gert neitt þegar við áttum að gera eitthvað og þar sem þetta gildir 20% af námseinkunninni þá vildi maður nú gera eitthvað því það er skelfilegt að fá 0 í einhverju sem gildir svona mikið og er svona skemmtilegt. Þegar við fengum myndavélina til þess að gera lokamyndinni ákváðum við að taka upp örmyndina meðfram henni. Við vorum auðvitað fáránlega lengi að drjóla okkur til þess að taka upp eitthvað og fyrsti tökudagurinn okkar var á daginn eftir að við fengum myndavélina. Við tókum upp efni í fyrri hluta lokamyndarinnar og mun ég skrifa sér færslu fyrir hana svo að sagan af því ævintýri verður að bíða. Næsta dag ætluðum við að halda áfram að taka upp lokamyndina og hittumst eftir skóla á föstudegi. Ég er ekki frá því að við höfum skrópað í kvikmyndafræðibíói eftir skóla, sem er skandall í sjálfu sér. Þegar við hittumst kom í ljós að við vorum öll voða bissí (nema ég samt) og Haraldur var að fara á potpriksæfingu, Héðinn var að fara að vinna, Bívarinn var að fara að skoða íbúðir og Helga var að fara að djamma. Við höfðum engan bíl svo að önnur ferð í Öskjuhlíðina var úr myndinni. Við ákváðum þá að drífa það af að gera þessa örmynd á þeim stutta tíma sem allir voru ekki uppteknir. Því gerist myndin ekki í eldhúsinu hjá mér heldur á Amtmannsstíg, heimili Jóns Erlings. Þess vegna er Haraldur líka að reikna en ekki elda. Við byrjuðum á að taka upp skotin af “skrímslinu”, sem reyndist síðan vera Héddi Finnstone. Ég hafði hugsað mér sú skot eins og lokaatriðið í Evil Dead. Haraldur var á kamerunni í þeim atriðum og leysti hann það verkefni vel af hendi. Það var líka einstaklega gaman að horfa á hann hlaupa um hokinn með myndavélinna og skemmti það restinni af hópnum á meðan á tökum stóð. Það helsta sem var ekki að virka við kvikmyndatökuna hans var að stundum stoppaði hann og leit í kringum sig og annað slíkt, líklega til þess að gefa myndinni meiri realisma, en þegar kom að því að klippa myndinna þá gekk ekki að stoppa því að það hefði skemmt fyrir spennunni sem átti að magnast upp. Skemmtilegasta atvikið við gerð myndarinnar var líklega þegar Helga og Björn Ívar sýndu stórleik þegar þau hlupu frá “skrímslinu”. Björn Ívar sem sagt hljóp beint á einhvern strák sem var að labba heim frá skólanum og var það tiltölulega fyndið.
Skotin af Haraldi að læra voru síðan að mestu tekin upp af mér og við reyndum að hafa þau sem fjölbreyttust og vil ég meina að það hafi tekist bara ágætlega þar sem þetta var nú ekki mjög fjölbreytt iðja sem hann var að stunda í atriðunum. Atriðið sem við tókum upp oftast var lokaatriði myndarinnar enda var það það langmikilvægasta í myndinni, eins konar punchline brandarans. Við prufuðum nokkrar mismundandi útgáfur og að lokum var “blessaðuuur” útgáfan notuð í myndina. Það atriði hefði samt mátt vera betra og ég hafði ímyndað mér það öðruvísi. Aðallega er ég að tala um tímasetninguna á línunni hans Héðins en hún kom örlítið of fljótt… en maður getur ekki unnið allt. Ég gleymdi líka að hækka í hljóðinu í því atriði þegar ég var að klippa myndina.
Já, ég sem sagt klippti myndina. Ég braut hugann oft um það hvaða lag skyldi vera notað. Það þyrfti að vera nokkuð spennuþrungið, frekar hratt og magnast eftir því sem leið á lagið. Ég fann fyrir algjöra tilviljun slíkt lag á safnplötu af elektró-dans tónlist (mér til mikillar furðu) sem ég hlustaði á um þetta leiti. Lagið er remix af Justice laginu “Stress” og var það fullkomið að öllu leyti nema að það var teknó trommutaktur undir fiðludramatíkinni, en ég veit ekki um neitt annað lag sem hefði getað virkað betur í fljótu bragði. Það hefði auðvitað verið lame að nota Jaws theme-ið eða eitthvað annað lag sem hefur verið í bíómynd. Ég var ekki alveg sáttur með tímasetningarnar á því hvernig lagið byrjar í Héðins-skotunum, en þannig fínstillingar koma bara með tímanum held ég. Það var heilmikið basl fyrir mig að klippa þetta enda í fyrsta sinn sem ég vinn eitthvað í Final Cut og því algjör byrjandi. Þegar ég setti lagið fyrst inn heyrði ég ekkert nema “bíp bíp bíp” og það tók alveg klukkutíma af “AAAAAAAAHHHH AF HVERJU VIRKAR ÞETTA EKKI!!!!!!!!” þangað til að ég fattaði ég þurfti að fokking rendera lagið svo það mundi hljóma… hvað sem “render” þýðir.
Þetta gekk þó allt á endanum og nú kann ég allvega öll helstu grundvallaratriðin í Final Cut. Þegar ég var búinn að klippa allt myndefnið og setja inn hljóð og alles þá átti ég samt eftir að setja inn titilspjaldið og credit listann í lokin. Þetta gerði ég síðan í miklum flýti þar sem Tryggvi & co. þurftu að fá “Spallann”. Ég færði því mynda-tímalínuna til hægri til þess að rúma fyrir titilspjaldinu í byrjun myndarinnar sem entist í ca. 5 sekúndur. Það sem ég klikkaði þó á var að ég færði ekki hljóð-tímalínuna líka þannig að þegar ég var búinn að skila frá mér klippitölvunni horfði ég á myndina og hvað haldiði? Hljóð og mynd var algjörlega úr synci, heill 5 sekúndna munur þar á ferð. Þess vegna gátum við ekki sýnt myndina um föstudagsmorguninn. Í klukkutíma hléinu frá því að við vorum búnir í skólanum klukkan 14 og þangað til að tíminn byrjaði klukkan 15 settum við titilspjaldið inn í myndina þannig að hún syncaði og því má segja að lagt var lokahönd á myndina nokkrum mínútum áður en hún var sýnd, nokkuð töff. Frumsýningin var skemmtileg þó var dagsbirtan mjög leiðinleg og skemmdi smá fyrir (þó miklu meira í lokamyndinni, meira um það síðar). Viðtökurnar voru góðar og var það einna helst Gunnar Snær, “Gasyljan”, sem kunni að meta hana hvað mest.
Hugmyndin að myndinni varð fyrst til í kollinum mínum og var það einstaklega skemmtilegt að sjá hugdettuna verða að veruleika. Ég verð þó að taka undir orð Alfred Hitchcock um að þegar handrit að mynd er komið þá er hún fullkomin (þó við gerðum nú ekkert handrit þar sem myndin var það stutt) en síðan þegar hún er tekin upp er hún í mesta lagi svona 60% af því sem maður hafði upprunalega hugsað sér. Engu síðar var þetta mjög skemmtilegt og ég er ánægður með verkið.
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)
