2008 í kvikmyndum

Ef ég ætla að fara að skrifa um bestu myndirnar sem ég sá á síðasta ári þá þarf ég fyrst að pæla aðeins í því hvaða myndir ég sá á síðasta ári. Ég get auðveldlega sagt að ég hafi aldrei horft á fleiri myndir á einu ári en 2008. Árið á undan horfði ég á kannski 10-12 myndir allt árið, sem voru örugglega fæstar myndir sem ég hef séð á einu ári síðustu tíu árin eða svo. Ég held að mikil aukning í kvikmyndaáhuga mínum kviknaði strax 1. janúar á síðasta ári þegar ég horfði á Pulp Fiction í góðra vina hópi og síðan þá hef ég alltaf verið að leita mér að góðum myndum til að horfa á. Síðan kviknaði áhuginn enn glaðar þegar kvikmyndaáfanginn byrjaði í ágúst. Í jólafríinu var ég með það að markmiði að horfa á eina mynd á dag, ég náði auðveldalega að standa við það og ég horfði líklega að meðaltali á 2,25 myndir á dag í jólafríinu. Á árinu horfði ég á (nánast) allar ofurhetjumyndir síðustu ára, horfði á nokkrar myndir sem tilheyra kvikmyndagreinum sem ég hafði aldrei séð áður (blaxploitation, propaganda, women in prison og fleira) og þar að auki horfði ég á margar klassískar myndir sem hafa verið lofaðar bak og fyrir síðan þær komu út. Ég ætla að reyna að setja bestu myndirnar sem ég sá 2008 í hinn klassíska topp tíu lista, ég fjalla auðvitað bara um þær myndir sem ég sá í fyrsta sinn á þessu ári, og síðan tala ég aðeins um þær myndir sem ég sá sem komu út árið 2008, þær eru nú ekki það margar að ég geti ekki skrifað smá um þær allar.

10. Sleuth (1972, Joseph L. Mankiewicz)
Þessa mynd ákvað ég að horfa á því pabbi minn fór mjög fögrum orðum um hana og ég skrifaði um að ég ætlaði að horfa á hana í fyrstu færslunni minni (ég er búinn að strika yfir þær myndir sem ég er búinn að sjá ef einhver hefur áhuga á því). Þessi mynd er byggð á leikriti og það sést strax á sviðsmyndinni og samtölunum. Einnig fannst mér leikurinn vera full leikhúslegur, sérstakega hjá Sir Laurence Olivier. Hins vegar eru góðu hlutirnir við myndina miklu fleiri en þeir slæmu. Plottið er alveg frábært, alveg dásamlega flókið með ófáum óvæntum fléttum. Myndin er í rauninni bara eitt tveggja tíma langt samtal og lítið sem ekkert um einhvern hasar, en það er samt alltaf verið að örva huga manns þannig að athyglin helst auðveldlega í gegnum alla myndina. Virkilega góð mynd ef maður er í stuði til að hugsa aðeins. Ég veit þó ekki alveg hvað mér á að finnast um endinn, ég er eiginlega ennþá að velta því fyrir mér hvort mér finnist hann algjör snilld eða algjör skelfing.

Michael Caine leikur unga manninn og Laurence Olivier leikur gamla manninn. Myndin var endurgerð árið 2007 og þá leikur Michael Caine gamla manninn og Jude Law unga manninn.

9. Titanic (1997, James Cameron)
Sjá hér.

"I can fly!". Mér er sama hvað fólk segir, þetta er geðveikt atriði.

8. There Will Be Blood (2007, Paul Thomas Anderson)
Það væri jafnvel hægt að segja að þessi mynd hafi komið út árið 2008 þar sem hún var ekki sýnd á Íslandi fyrr en þá. Ég vissi nákvæmlega ekkert um þessa mynd þegar ég horfði á hana, nema bara að Daniel Day-Lewis léki í henni. Af titlinum að dæma mætti halda þetta væri einhver thriller, en þetta er hinsvegar næstum þriggja tíma drama mynd um olíujöfur í Bandaríkjunum á seinni hluta 19. aldar. Það þarf varla að taka fram að Daniel Day-Lewis á algjöran stjörnuleik eins og honum einum er lagið, enda snatchaði hann eitt stykki Óskar fyrir þetta helvíti. Ég veit ekki hvað ég get meira sagt um myndina að hún er bara rosalega GÓÐ, allt í henni er pottþétt, leikurinn, leikstjórnin, myndatakan, útlitið, handritið etc. etc.. Leikstjórinn er Paul Thomas Anderson og þegar ég lít yfir filmógrafíuna hans þá sé ég að mér finnst allar myndirnar hans geðveikar og á bara eftir að sjá þá fyrstu, Hard Eight, ætli maður verði ekki drjólast til að spekka hana við tækifæri.

Myndin fjallar mikið um sérstaka sambandið milli olíujöfursins og sonar hans.

7. Glengarry Glen Ross (1992, James Foley)
Sjá hér. Eina sem ég ætla að segja um hana núna er “FUCK YOU! THAT’S MY NAME!”.

"You know what it takes to sell real estate? It takes brass balls to sell real estate."

6. The Dark Knight (2008, Christopher Nolan)
Ég veit ekki alveg hvort ég eigi að skrifa um hana núna eða í seinni hlutanum á ofurhetjumyndafærslunni sem ætti að fara að detta inn annað hvort í þessum mánuði eða þeim næsta. Ætli það sé ekki betra að fjalla um hana í samhengi við aðrar ofurhetjumyndir þar sem hún er allsérstök sem slík.

Ætli þetta verði ekki frægasta skotið úr myndinni þegar fram líða stundir? Maður veit ekki.

5. Once Upon a Time in the West (1968, Sergio Leone)
Ég er reyndar ekki alveg viss um hvort ég hafi séð hana árið 2008, held að 2009 hafi formlega verið dottið inn, en það skiptir ekki öllu. Þessi mynd er leikstýrð af meistaranum Sergio Leone, konung spagettívestrana. Ég hef séð The Good, the Bad and the Ugly og Fistful of Dollars úr Man With No Name-þríleiknum svokallaða sem allar eru með Clint Eastwood í aðalhlutverki. Þegar Leone gerir síðan þessa mynd fannst honum hann vera að gera sinn magnum opus. Það fyrsta sem maður tekur eftir er hvað allt er ótrúlega svalt, allar persónur tala með svo miklum töffarabrag og margir af frösunum sem þær láta út úr sér eru algjört gull. Tek sem dæmi alveg í blábyrjun myndarinnar þegar þrír gæjar ætla að slátra aðalhetjunni eftir að hafa riðið einhvers staðar lengst út í eyðimörk á lestarstöð til að finna hana, þá gantast einn af óþokkunum við hetjuna “Looks like we’re shy one horse”, þá segir hetjan “you brought two too many” og skýtur þá síðan alla með skammhleypunni sinni á augabragði. Tónlistin er auðvitað frábær og spilar mikið hlutverk í myndinni, en goðsögnin Ennio Morricone samdi hana eins og fyrir allar myndir Leone. Handritið er mjög vel skrifað og nánast allar aðalpersónur myndarinnar breytast og þroskast þegar líður á myndina. Endirinn er síðan kirsuberið ofan á tertunni. Algjör snilld.

"Harmonica" stendur frammi fyrir þremur mönnum sem hafa bara eitt í huga: að drepa hann.

4. 2001: A Space Odyssey (1968, Stanley Kubrick)
Ég horfði á sex Kubrick myndir á seinasta ári, að ég held, annaðhvort í fyrsta sinn eða aftur og ég þarf virkilega að sjá þær bara allar. Að minnsta kosti hef ég aldrei séð Kubrick mynd sem er ekki frábær. Ég hef talað um það áður að ég elska góð samtöl í myndum, í þessari mynd er mjög lítið lagt upp með samtöl og myndmálið er mjög mikið. Það hefur verið talað um að þessi mynd sé vísindalega nákvæmasta sci-fi mynd sem hefur verið gerð, en Kubrick lagði mikið upp með að hafa hana sem raunsæasta, t.d. er ekkert hljóð út í geimnum, eitthvað sem margir kvikmyndagerðarmenn hafa klikkað á (Alderaan einhver…). Það er búið að vísa svo mikið í þessa mynd að maður kannast nokkurn veginn við annað hvert atriði, þó kom endirinn mér mjög á óvart. Magnús Örn talaði við mig fyrir stuttu að þessi mynd sé dálítið eins og listaverk, hún er ekki ágeng, maður verður bara að horfa og njóta.

Fallegt skjáskot úr 2001.

3. Psycho (1960, Alfred Hitchcock)
Maður hefur nú verið lengi til þess að drjólast til þess að sjá þessa. Sé alls ekki eftir því. Ég gæti ímyndað mér að ef ég hefði séð þessa mynd í bíó árið 1960 án þess að vita neitt um hana yrði ég algjörlega orðlaus. Það eru svo stórkostlegar sögufléttur í henni, en því miður vissi ég nokkurn veginn um þær allar, ekki alveg allar þó. Engu síður naut ég þessarar myndar mjög mikið. Bara það að horfa á Hitchcock worka sína kvikmyndagaldra er nóg. Ég var alveg skíthræddur á köflum og allt andrúmsloftið er byggt þannig upp að maður veit aldrei hvað gerist næst og maður er alltaf á tánum. Gus Van Sant endurgerði myndina árið 1998 skot fyrir skot, ég hef ekki séð hana en hún er víst ekkert góð, ég held að það sé vegna þess að það er ekki hægt að endurgera andrúmsloft, það er hægt að skjóta sömu skotin og leika sömu línurnar, en hitt er eitthvað sem gerir myndina einstaka.

Marion Crane í sinni síðustu sturtuferð.

2. 12 Angry Men (1957, Sidney Lumet)
Þriðja myndin á listanum sem er byggð á leikriti og líka önnur myndin með Henry Forda. Eins og Sleuth þá gerist þessi mynd öll á sama stað, Sleuth gerist þó í einu húsi en þessi gerist bara í einu herbergi. Ég vissi ekki mikið um þessa mynd en hún var eina myndin sem ég átti eftir að sjá á af tíu efstu myndunum á imdb-listanum, en mér fannst skrýtið hvað þessi mynd var hátt uppi miðað við hvaða hinar níu myndirnar eru miklu frægari. Tólf manna kviðdómur á að dæma í morðmáli, ellefu eru sannfærðir um að gæjinn sé sekur, einn er ekki alveg viss, sá er Henry Fonda. Fonda sýnir stórleik í þessari mynd og allir aðrir leikarar standa sig líka vel. Þessi mynd snýst voðalega mikið um karaktera, allir karakterarnir hafa sín einkenni og sögur að segja og allt flæðir þetta eitthvað svo óþvingað, virkilega vel skrifað handrit. Þó myndin sé byggð á leikriti þá er kvikmyndalistin nýtt til hins ítrasta til þess að magna áhrifin. Við sáum einhvern tímann brot úr myndinni í tíma þar sem sýnt var hvernig skotin urðu alltaf þrengri og linsurnar víðari þegar leið á myndina til að gefa manni smá innilokunarkenndartilfinningu þar sem myndin verður alltaf magnþrungnari og þyngri þegar á líður. Maður tekur svo sem ekkert sérstaklega eftir þessu, en maður finnur samt fyrir þessu ómeðvitað. Þessi mynd er ekkert nema samtöl, svipað og Sleuth, nema hérna er það ekki á milli tveggja manna heldur samræður tólf manna. Ég held að umfram allt þá er þessi mynd bara ótrúlega skemmtileg, ég elska að sjá ráðgátur leysast smátt og smátt. Þessi mynd fannst mér í alvöru eins og rússibani, eins og skrýtið og það kann að hljóma um svarthvíta mynd sem gerist öll í sama herbergi með engum sprengingum eða bardagaatriðum. Fólk talar oft um myndir sem eru bara “afþreying” eins og það sé eitthvað slæmt sem leiðir okkur toppmyndinni…

Kviðdómendur 2-12 séðir frá sjónarhorni kviðdómanda 1.

1. Suspiria (1977, Dario Argento)
Það er hægt að rekja ástæðuna fyrir því að ég horfði á þessa mynd beint til kvikmyndagerðaráfangans, en vil ég þakka hópnum sem fjallaði um Dario Argento fyrir mjög skemmtilegan fyrirlestur og klippan sem var sýnd úr þessari mynd gerði útslagið, ég hreinlega varð að sjá hana. Síðan er hún líka á topp 10 listanum hennar Birtu og það skemmdi ekki fyrir. Skemmst er að segja frá því að hún stóð undir öllum væntingum og gott það. Atriðið sem við sáum í tíma er auðvitað fáránlega flott, alveg eitt flottasta atriði sem ég hef séð, ótrúlega brútal en jafnframt mjög fallegt. Birta talar um í topp 10 færslunni sinni að sagan í myndinni sé tómt kjaftæði, því er ég ekki sammála, alveg fínasta ofurnáttúrulegt plott sem heldur manni spenntum og áhugasömum allan tímann, en plottið er þó langt því frá aðalatriðið í myndinni. Aðalatriðið er allt útlitið á myndinni og stemmningin sem skapast, það er allt eitthvað svo sérstakt og dularfullt og fallegt. Síðan er hún líka bara svo skemmtileg að maður gleymir stað og stund þegar maður horfir á hana. Þegar ég byrjaði að horfa á myndina vissi ég ekkert að hún fjallaði um eitthvað ofurnáttúrulegt þannig að ég sá alltaf að eitthvað gruggugt væri á seyði meðfram því sem persónurnar föttuðu það. Það kom margt á óvart í myndinni, sérstaklega þegar * blindrahundurinn bítur barkann úr húsbónda sínum* (ekki highlighta nema þið viljið spoila). Tónlistin er fáránlega góð líka og spilar mikið inn í að gera mann skíthræddan. Ég veit ekki hversu vel þessi kenning stenst, en mér finnst Suspiria dálítið sameina allt það góða úr hinum myndunum af þeim fimm efstu á þessum lista. Tónlistin er frábær og gefur myndinni alveg einstakan blæ svipað og tónlistin gerir í Once Upon a Time in the West, fegurð og myndmál er mikið beitt á kostnað samtala svipað og í 2001: A Space Odyssey, andrúmsloftið lætur hárin rísa og maður veit aldrei hvað gerist næst svipað og í Psycho og loks þá kemst aðalpersónan smátt og smátt að leyndardómum balletskólans svipað og Henry Forda kemst smátt og smátt að sannleika morðmálsins í 12 Angry Men. Eins og vitur maður sagði, ekki snautt.

Fallegt á mjög óhugnalegan hátt.

Nokkrar á þröskuldinum:

Eraserhead (1977, David Lynch)
Þessi mynd var í tíunda sæti á listanum, síðan mundi ég eftir Once Upon a Time in the West og þá datt hún af listanum (ég tala þó um að ég sá OUaTitW árið 2009 þannig að tæknilega séð ætti þessi mynd að vera í tíunda sæti en whatevz). Þessi mynd er voða spes, súrrealísk hryllingsmynd, og maður þarf að vera í ákveðnum stemmara til þess að nenna að horfa á hana, en ef maður er til í að sjá eitthvað skrýtið þá er þessi mynd virkilega góð. Ég get lítið sem ekkert sagt af viti um söguþráðinn enda er hann mjög furðulegur, ég gæti ímyndað mér að handritið að myndinni sé svona ¼ af handriti 12 Angry Men þar sem lítið sem ekkert um hefðbundin samtöl í myndinni. Það er þó alveg einhver söguþráður og þessi mynd stendur ekki af röð af samhengislausum atriðum eins og sumar skrýtnar myndir. Þessi mynd er þó aðallega stemmningin, en þar sem myndin nær að skapa mjög góða stemmningu þá er myndin mjög góð. Síðan má leika sér að því að ráða út úr því hvað David Lynch sé að reyna að segja með þessari mynd.

Þetta er sem sagt strokleðurshaus.

The Big Lebowski (1998, Ethan Coen og Joel Coen)
Mjög fyndin mynd og ég hef lengi ætlað að sjá hana. Ég elska persónuna “The Dude” eins og örugglega allir sem horfa á hana, langt síðan ég hef séð jafn viðkunnalega persónu í kvikmynd. Það kom mér þó á óvart hvað það var mikill söguþráður en ég hélt að myndin fjallaði eiginlega ekki um neitt. Mynd sem fær mann til að hlæja og ófáar skondnu línurnar sem fá að fljúga.

The Evil Dead (1981, Sam Raimi)
Ég veit ekki hvað ég get sagt meira um þessa mynd en að hún er drullu óhugnaleg og þó frekar fyndin, subbuleg, ódýr, en umfram allt er hún geðveik.

Faster, Pussycat! Kill! Kill! (1965, Russ Meyer)
Mig langaði að fjalla um Russ Meyer í fyrirlestrinum fyrir jól en það var því miður ekki boðið upp á það. Þessi mynd er líklega hans frægasta en Meyer var þekktur fyrir að casta bara fáránlega barmmiklum leikkonum í aðalhlutverkum (sjá mynd að neðan!). Það besta við þessa mynd er þó campy díalógið. Það er eins og hver einasta lína sögð af aðalskvísunum þremur var skrifuð með það í huga að vera svalasta lína allra tíma, og leikur þeirra er á svipuðum nótum. Stundum nær díalógið að vera svalt, en þegar það er það ekki þá er hægt að hlæja að því. Þetta getur í rauninni ekki klikkað.

Leikkonur sem voru ráðnar af leikhæfileikum sínum og engu öðru.

Do the Right Thing (1991, Spike Lee)
Núna skil ég svona 100 tilvísanir í þessa mynd í hinum ýmsu rapplögum. Hérna kemur ein: “Feels like summer '89 in Do the Right Thing, got a big ass radio walking down the street/with the Spike Lee nikes on Buggin' Out the streets hand full of gold rings like Radio Raheem” og það er þrefaldur sannleikurinn, Ruth.

Blade Runner (1982, Ridley Scott)
Ég held ég þurfi eiginlega að horfa á hana aftur til að ná almennilega utan um hana. Hún var samt mjög góð. Ég ákvað að horfa á Final Cut útgáfuna sem kom út á síðasta ári, kannski maður horfi á upprunalegu útgáfuna næst.

The Star Wars Holiday Special (1978, Steve Binder/George Lucas)
Horfði á þessa á aðfangadag, hún er svo sem ekkert á þröskuldinum, mig langar bara aðeins og skrifa um hana. George Lucas hefur sagt að ef hann ætti allan tímann í heiminum mundi hann finna hvert einasta eintak af þessu og eyðileggja það með sleggju. Án efa skrýtnasta “mynd” sem ég hef séð. Ef ég hefði gert svona beina textalýsingu af þessari mynd eins og ég gerði með Pulp Fiction þá hefði það bara samanstaðið af athugasemdum eins og “WTF!”. Léttilega miklu skrýtnari en Eraserhead… og ég hef séð hana afturábak…neðansjávar…inn í hvali.

"You're like...family to me". Eitt af mörgum súrum atriðum í myndinni.

Jæja, síðan eru það myndirnar sem ég hef séð frá árinu 2008, held þetta séu allar.

The Incredible Hulk, Iron Man og Hellboy II: The Golden Army
Um allar þessar myndir ásamt The Dark Knight ætla ég bara að fjalla um í seinni hluta ofurhetjumyndafærslunnar. Bíðið spennt!

Quantum of Solace
Vinir mínir hafa talað um að Daniel Craig sé meira James Bourn en James Bond. Ég hef aldrei séð neina Bourne mynd, en það er alveg satt að James Bond í síðustu tveimur myndum hefur ekki verið þessi klassíski Bond eins og í hinum myndunum, ekki það að ég sé einhvern Bond sérfræðingur. Mér fannst þessi mynd þó fínasta skemmtun, ég átti á köflum erfitt með að fylgja plottinu, aðallega vegna þess að það byggir of mikið á Casino Royale. Craig er í toppformi og maður fær allan skammtinn af hasaratriðum eins og maður gerir ráð fyrir í Bond myndum. Mér finnst samt frekar leim að vera að reyna að stokka eitthvað upp í Bondismanum, eins og að láta hann ekki segja “Bond, James Bond” og fleira, sumu á bara ekki að breyta.

JCVD
Þessi mynd fannst mér virkilega góð og frumleg. Jean-Claude Van Damme leikur aðalhlutverkið, en þó er þetta ekki bara heilalaust hasar- og sprengjufest eins og má búast við af honum, heldur leikur hann sjálfan sig. 47 ára semi-útbrunninn leikara, fráskilinn faðir með vandamál í einkalífinu. Hann er nánast guð í heimalandinu sínu Belgíu, en myndin er að mestu leyti á frönsku, og á slæmum degi lendir hann í aðstæðum sem harðnaglarnir sem hann leikur í myndunum sínum gætu auðveldlega komið sér út úr, en Jean-Claude er bara maður. Van Damme fær loksins að sína leikhæfileika sína í þessari mynd og, fjandinn hafi það, hann fer á kostum! Myndin er líka frekar fyndin og Van Damme gerir sífellt grín að sjálfum sér og ferli sínum í myndinni. Hann hefur þó engu gleymt og er alltaf sami töffarinn eins og sést á meistaratöktunum hans í þessu viðtali.

Jean-Claude fer með 7 mínútna dramatískt mónológ sem er beint að áhorfandanum um líf sitt og eftirsjár. Ég er ekkert að djóka.

Wall-E
Góð mynd. Fínasti boðskapur. Ég held ég hafi samt ekki kunnað að meta hana jafn vel og flestir, en hún hefur fengið yfirburða góða dóma frá gagnrýnendum og áhorfendum út um allan heim. Ég held að fólk gefi henni of mikið kredit fyrir að vera ekki með neitt díalóg í fyrri hluta myndarinnar, þeir sem gerðu myndina láta það vissulega virka en það þýðir samt ekkert að það sé sjálfkrafa “snilld meistaraverk snilld!”, og fólk getur líka fallið mikið fyrir myndum ef það er fallegur boðskapur í þeim. En mér finnst þetta tvennt, það að hún sé semi-þögul og hafi fallegan boðskap, ekki hafa neitt að gera með hvort hún sé góð eða ekki. En jújú, hún er góð.

Tropic Thunder
Sæmileg gamanmynd sem…er ekkert fyndin. Ég held ég hafi tvisvar eða þrivar hlegið að einhverju í allri myndinni. Samt fyndið konsept og ég held að það hefði verið skemmtilegra að sjá hana í bíó þar sem hún er með mikið af sprengingum og húllumhæi og ég sá heldur ekki plat-trailerana sem voru sýndir á undan henni í bíó eins og Ísak talar um í færslu sinni um myndina.

Sveitabrúðkaup
Fínasta mynd. Mér finnst leikurinn standa upp úr öllu öðru. Hann er einhvern veginn svo ósvikinn. Líklega vegna þess að leikararnir spunnu flestar línurnar á staðnum frekar en að læra þá utan að af blaði.

Reykjavík-Rotterdam
Besta íslenska spennumyndin, það er ekki spurning. Heldur manni á tánum og sérstaklega fannst mér Jóhannes Haukur Jóhannesson standa sig vel sem skúrkurinn í myndinni, en það draup alveg af honum sleazið og maður leið hálfilla í hvert skipti sem hann birtist á tjaldinu. Toppmynd.

The Amazing Truth About Queen Raquela
Ég fór á þessa mynd en síðan var ég veikur daginn eftir þegar leikstjórinn kom í heimsókn, leiðinlegt með það. Þegar myndin var sirka hálfnuð fór mig að gruna að þetta væri leikin heimildarmynd, sem hún er, þar sem mér fannst skotin vera full góð miðað við heimildarmynd. Ég veit aldrei hvort ég eigi að dæma heimildarmyndir (leiknar eða óleiknar) eftir því hversu mikið þær fræða mann eða hversu vel þær eru gerðar. Þessi allavega tókst að fræða mig um heim sem ég vissi lítið sem ekkert um en sem kvikmynd er hún svo sem ekkert meistaraverk. Alveg sæmileg samt.

Futurama: The Beast with a Billion Backs
Sjá hér.

Futurama: Bender’s Game
Þriðja af fjórum Futurama myndum. Eins og ég sagði um hinar tvær þá hentar kvikmyndaformið bara ekki Futurama, myndin er alltof löng og plottið ber myndina eiginlega ofurliði og er algjör vitleysa. Það skiptir kannski ekki öllu þar sem maður horfir á þetta fyrir djókana og vissulega eru þeir nokkrir helvíti góðir. Mér finnst Bender’s Big Score þó ennþá vera besta Futurama myndin. Sem sannur Futurama aðdáandi bíð ég þó spenntur eftir næstu mynd sem á að leysa ráðgátuna um hinn dularfulla Number 9 Man.

The Machine Girl
Ókei, þessi mynd er í einu orði AAAAAAWWWWEEEESSSSOOOOOMMMMME. Japönsk mynd um stelpu sem hefur misst alla þá sem henni þykir vænt um, ásamt einum handlegg, og hún ætlar að hefna sín. Ofbeldi og blóðútshellingar eru keyrðar alveg í botn í þessari mynd og það er gert með svo teiknimyndalegum hætti að maður getur ekki annað en hlegið. Þessi mynd í rauninni snýst bara um gore-ið, það er ekkert verið að gera mann hræddan, engin bregðuatriði, engin sérstaklega góð samtöl, bara blóðblóðblóð og ofbeldi og oft á tíðum mjög frumlegt ofbeldi. Svöl mynd sem er awesome.

Ég held að boðskapur myndarinnar sé að reita ekki stelpu til reiði sem er með fokking hríðskotabyssu í staðinn fyrir handlegg.

Bónus: Glöggir hafa kannski tekið eftir því að topp "5" listinn til hliðar hafi breyst, en ég ákvað að skella Suspiria og 12 Angry Men strax á hann því mér fannst þær svo góðar og droppa Goodfellas þar sem hún var nokkurn veginn uppfylliefni til þess að ná allavega fimm myndum, mér finnst t.d. efstu fimm myndirnar á 2008-listanum betri en hún, þó hún sé alveg frábær. Þær sex myndir sem eru núna á topp listanum mínum finnst mér vera í hærri klassa en allar aðrar myndir sem ég hef séð...held ég.